Inne werme wink sjtikt óp. De zon weëd plötslieg zieër werm. Ze sjtiegt flotter wie óp anger daag an d'r himmel. De tsiet is va sjlaag. Lü versjtèche ziech. Vinster en dure sjlisse ziech.
‘Wie lang leëve katse,’ vroagt ze.
‘Dat likt draa. Bij ós heem hauwe vier vruier ing kats die nüntsing joar woar wie ze sjtórf.’
En wie aod weëd e peëd?’
‘Van al wat leëft jeld, ’t likt draa.’
‘Woa aa?’
‘Wen vier dat jenauw wuste, da…’
‘Wat da?’
D’r Kaifoes kratst ziech ins in d’r baad en sjteet óp.
‘Ja, wat da…’
En mieë zeët heë nit.
‘Woa jeeste hin Kaifoes?’
Heë pakt de hank van de vrauw.
‘Isabella, iech jon ins kiekke wie lang iech leëf.’
Lanksaam duit heë zieng lippe óp heur hank.
‘Hei bij de sjprietsbron zal iech óp diech wade,’ zeët ’t Isabella. ‘De wermde va dieng lippe verwaar iech in mieng hank.’
Het lekt ziech de ing hank óp de anger. D’r Kaifoes jeet voet. Vanaaf d’r rank van de sjprietsbron kiekt ’t Isabella hem noa.. ’t Isabella sjtikt ing hank in ’t wasser en jeet d’rmit hin en heer. ’t Kloetsjt en jieëft e keul jeveul in de hits van d’r zommerdaag. Drüppe sjpringe óp. 't Weëde diamante sjtroalend in de zon. Ze rije ziech in ing kette. Ing kette um d'r haos van 't Isabella. D’r kop hilt ’t e bis-je sjuin en drieënt mit d’r Kaifoes mit. Bis heë ing sjmaal jaas eri jeet. Lanksaam jeet d’r kop eraaf. Het sjtaart noa ’t wasser bis ’t de sjtim hüet van d’r Kaifoes. Heë sjteet werm an d’r i-jank van de jaas.
‘Vuur diech kom iech tseruk,’ ruf te.
’t Isabella duit de lippe óp heur hank. D’r Kaifoes is werm voet. De jaas weëd e pad, ieëtsj mit sjting en da drek mit knauwele en koelle. Urjens sjleet ing klok. Nog tswai sjtond da is ‘t midde óp d’r daag. De zon óp zie hüekste punt. Sjweesdrüppe roetsje langs ’t jezich van d’r Kaifoes in d’r baad. Tseechens va leëve. Oes-jesjweest zaotswasser van ónge de hoed. Heë sjtriecht mit de heng durch d’r baad. Da sjtikt heë ze in de loeët. Ze zunt naas.
‘Leëve, sjwese um tse leëve,’ zeëte sjtil.
’t Pad jeet durch d’r busj umhoeëg. Tusje e paar sjting sjtreumt wasser. Mit allebij de heng mate e külsje. ’t Wasser sjtreumt drin. Heë drinkt oes zieng heng en witsjt zie jezich d’rmit. Da lekt heë de heng óp tswai sjting, rónk en jlad. ’t Jezich duit heë teëje ’t wasser oes de bron. De tsong zukt de drüppe. Heë zoegt ziech vol mit ’t binnenste va de eëd. De heng reste óp de sjting. Ze keure ’t leëve oes de brós va modder eëd. An ‘t end van d’r busj likt uvver ’t pad inne denneboom. Mit muite klömt heë uvver de tek en d’r sjtam. De nolde veulte in de erm en de bee. Hars kleëft an de heng. D’r dennejeróch sjnoeft heë óp. D’r Kaifoes zetst ziech óp inne tak um tse rèste. Denne-eppel ligke óppen eëd. Heë raaft ze óp en lekt ze óp de tek.
‘Tseer diech mit dieng eje vrüet. Zoeë leëfste.’
Boese d’r busj jeet ’t pad sjtiel umhoeëg. ’t Jraas weëd lanksaam sjting. D’r wink drüegt de letste drüp in d’r baad van d’r Kaifoes. De klok sjleet noen tswelf. E Carillion sjpilt e lidje d’r berg eróp. D’r Kaifoes blieft sjtoa. Zieng lippe flüstere. De wöad blieve in d’r mónk. In ’t binnenste va zie leëve. E lid van lang jeleie. E lid va leefde. Troane jlietsere zilver in de oge. D’r wink hilt ze naas. Jeboage leufte uvver d’r kale berg. Ummer sjtieler d’r wèg noa ’t antwoad. De vroag óp zieng sjouwer. E lasdeer sjtrómpelt uvver sjting. De temperatoer zinkt. Vlokke sjnei klure d’r Kaifoes wies. De kauw sjniet durch de kleier. ’t Deed pieng. ’t Leëve krimpt. Nog eemoal wermde vinge. Hinger inne boom, tusje sjtrüch. In de vach van e sjoaf. Urjens ziech heem veule. Ainfach heem veule bij d’r laach van e pas-jebore kink. Da drieënt heë ziech um. De las vilt van de sjouwer. ‘t Antwoad blieft vroag. Blieft hinger in d’r voorbak van e lasdeer. D’r Kaifoes jeet d’r berg eraaf. De kauw jeet zieng vus vuuroes. Inne winkterteppieg rolt ziech oes durch de jaas bis de sjprietsbron. ’t Isabelle bevruust mit ’t wasser. Oes ing hank sjtreumt ing bron. De diamante weëde werm drüppe. Iesknöa. Ze hajele tseruk in de bron. D’r Kaifoes kneit ziech. ’t Wasser welt uvver hem hin. De hoet bevrore. Tswai iesfiejoere jebore. Ze sjmiltse en bevrüze. Bis ze verdampe. ’t Carillon sjpilt, ‘oes diech bin iech jebore’
Bron
Een warme wind steekt op. De zon wordt plotseling erg warm. Ze stijgt sneller dan op andere dagen aan de hemel. De tijd is van slag. Mensen verschuilen zich. Ramen en deuren worden gesloten.
‘ Hoe oud worden katten?’ vraagt ze
‘Dat ligt eraan. Wij hadden vroeger een kat die stierf toen ze negentien was’
‘ En hoe oud wordt een paard?’
‘Voor alles wat leeft geldt: het ligt eraan’ ‘ Waaraan?’
‘ Als we dat precies zouden weten, dan…’
‘Wat dan?’
Kaifoes krabt aan zijn baard en staat op.‘Ja, wat dan…’
En dat was alles wat hij zei.
‘Waar ga je heen Kaifoes?’
Hij pakt haar hand.
‘Isabella, ik ga eens uitzoeken hoe lang ik leef.’
Langzaam brengt hij zijn lippen naar haar hand.
‘Hier bij de waterbron zal ik op je wachten’ zegt Isabella ‘De warmte van je lippen bewaar ik in mijn hand’
Ze legt haar handen over elkaar. Kaifoes gaat weg. Vanaf de rand van de waterbron kijkt Isabella hem na. Dan gaat ze met haar hand door het water. Het water klotst en geeft verkoeling in de hitte van deze zomerdag. Druppels spatten op. Het worden diamanten in de zon. Ze vormen een ketting. Een ketting om de hals van Isabella.
Ze houdt haar hoofd schuin en draait met Kaifoes mee. Totdat hij een steegje in gaat. Langzaam buigt ze haar hoofd. Ze staart naar het water tot ze opeens de stem van Kaifoes hoort. ‘Voor jou kom ik terug’ roept hij.
Isabella duwt haar lippen tegen haar hand. Kaifoes is weer weg. Het steegje wordt een pad, met stenen en later modder met kuilen en hobbels. Ergens slaat een klok.Nog twee uur en dan is het middag. De zon op zijn hoogste punt. Zweetdruppels glijden langs Kaifoes’ gezicht in zijn baard. Tekenen van leven. Onderhuids zoutwater uitgezweet. Hij gaat met zijn handen door zijn baard. Dan steekt hij ze in de lucht. Ze zijn nat.
‘Leven, zweten om te leven’, zegt hij zachtjes.
Het pad loopt door het bos omhoog. Tussen een paar stenen stroomt water. Met zijn handen maakt hij een kuiltje. Het water stroomt erin. Hij drinkt uit zijn handen en wast zijn gezicht ermee. Dan legt hij zijn handen op twee stenen, rond en glad. Zijn gezicht drukt hij tegen het water van de bron. Zijn tong zoekt druppels. Hij zuigt zich vol met het binnenste van de aarde.
De handen rusten op de stenen. Ze voelen het leven uit de boezem van moeder aarde. Aan het eind van het bos ligt over het pad een dennenboom. Met moeite klimt hij over de takken en stam. De naalden voelt hij in zijn armen en benen. Hars kleeft aan zijn handen. Hij snuift de dennenlucht op. Kaifoes gaat op een tak zitten om uit te rusten. Dennenappels liggen op de grond. Hij raapt ze op en legt ze op de takken.‘ Sier je met je eigen vruchten. Zo leef je.
’Buiten het bos gaat het pad steil omhoog. Gras gaat over in steen. De wind droogt de laatste druppels in Kaifoes’ baard. De klok slaat twaalf uur. Een carillon speelt een liedje, het klinkt langs de berg omhoog. Kaifoes blijft staan. Zijn lippen fluisteren. De woorden blijven in zijn mond. In het binnenste van zijn leven. Een lied van lang geleden. Een lied van liefde. Tranen glinsteren in zijn ogen. De wind houdt ze nat. Gebogen loopt hij over de kale berg. De weg naar antwoord wordt steeds steiler. De vraag op zijn schouders. Een lastdier strompelt over stenen. Het doet pijn. Het leven krimpt. Nog een keer warmte vinden. Achter een boom, tussen struiken. In de vacht van een schaap. Gewoon zich thuis voelen bij de lach van een pasgeboren kind. Dan draait hij zich om. De last valt van zijn schouders. Het antwoord blijft een vraag. Blijft achter in de voederbak van een lastdier. Kaifoes daalt de berg af. De kou gaat zijn voetstappen vooruit. Een wintertapijt wordt uitgerold door het steegje tot aan de waterbron. Isabella bevriest samen met het water. Uit een hand stroomt de bron. Diamanten worden weer druppels. IJsblokken. Ze hagelen terug in de bron. Kaifoes knielt neer. Water welt over hem heen. De huid bevriest. Twee ijsfiguren zijn geboren. Ze smelten en bevriezen. Tot ze verdampen. Het carillon speelt. ‘Uit jou ben ik geboren’.