't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel zivvetsing

(laat u voorlezen!)

Peëd

Zoeë is e óch voetjejange bij zieng mam. Voetjejange bij de mam um d’r pap tse vinge. Voetjejange oane kwiet tse weëde. D’r band mit de mam blieft. Vuur ’t sjloffe-joa mós e an heur dinke. Heë woar plötslieg voetjejange, midde in de naat. Oane mit heur tse uvverlegke, oane adieë tse zage. Ze bloof hinger mit ónrouw in heur lief. Mósse nit tserukjoa? Ze zal ’t sjnappe. Nit vuur nuuks hat e jee littseeche. En zieng heng sjienge lit.  Wieërjoa noa wat zie is kwiet woeëde, d’r pap. Noeëts hat heë hem jezieë, mar doch jevóld. Jevóld in de leëg plaatsj in hoes. Zieng sjtim noeëts jehoeëd. De ieëtsjte wöad lieret d’r Ielja van zieng mam. D’r klank van heur sjtim koam mit heur wöad mit. Óp heur sjoes zoos heë. Ze duiet hem teëje ziech aa. ’t Joof hem e werm jeveul. Wie jroeëser heë woeëd, wie mieë heë waset oes d’r sjoes. De erinneróng an d’r sjoeës is blaeve. ’t Is e verlange woeëde. E verlange noa wat hinger hem likt en noa wat vuur hem is. Bij de keëltjer hei hat e óch zoeëjet vónge, mar ’t is tse winnieg sjoeës um tse blieve. Durch wurm wil e ziech nit losse binge, wie ze óch sjmaache. Effe wilt e de heng ópheëve, mar heë is bang dat d’r Ie durch ’t lit wakker weëd. Heë veult ze jluie. ‘Mam,’ zeët e in ziechzelver. ‘Mam,’ vuur ’t sjloffe joa. ‘Mam’, vuur de ónzicherheet van de rees durch ’t sjwats van de naat.     
‘Mam,’ róffet heë en sjtooch de erm oes. Heë sjneuret óp heur aaf. Ze sjnappet hem en wórp ‘m e sjtuks-je in de loeët. Wie heë werm in heur erm woar, vool ze óppen ruk lankoes in ’t jraas. Feste hole ze ziech vas, de bakke teëjenee jeduit. Heë vólt de lippe van zieng mam óp e bakke. ‘Mieng kling broamel,’ fluusteret zie, ‘iech aes diech óp.’
D’r Ielja vong aa tse rultse. Laachend weret de mam ziech. De sjtim van ing jong vrauw klónk durch de wei ónger inne sjtrakke blauwe himmel. D’r Ielja bukket ziech. In ’t jreun jraas wasete jeël blomme. Heë ploeët e paar blomme en jooft ze an zieng mam. D’r wink wórp ziech óp. Oes ’t jraas sjtiejet wies pluus umhoeëg. D’r Ielja wool ’t sjnappe en sjprong d’rhin.
‘Nit doeë,’ zaat de mam. ‘’t Pluus nimt diech angesj mit.’
‘Woahin,’ vroaget d’r Ielja.
‘’t Vluut wiedvoet, jans wiedvoet!’
‘En da?’
‘Doa kunt alle pluus bijenee.’
‘Wat dunt ze doa?’
‘Doa weëde ze peëd.’
‘Peëd?’
‘Joa, jans vöal peëd.’
‘Kómme die peëd heierhin?’
‘De peëd kómme alling in drome noa ós.’
‘Has doe al ins peëd in  dieng drome jehad?’
‘Nae, umdat iech bij ’t pluus voetblief.’
‘Wie wits doe dat allenäu?’
‘Die jeël blomme zint peëdsblomme. En die peëd…’
Mieë zaat ze nit. Ze sjprong óp en sjnappet d’r Ielja bij de hank. Tsezame lofete ze durch ’t jreun jraas en de jeël blomme. ’t Pluus vloog óp in ing wiese wólk, sjneiend durch de blauw loeët. D’r Ielja bloazet e paar pluus-jer voet. ‘En die peëd…’woar ’t letste wat de mam in de wei zaat. De peëd koame nit in ziene droom, bis die ing kieër. Inne peëdskop sjtooch durch bevroare blomme óp de roeët. De tuut klónk en heë roetsjet in ’t laoch. Doa zoog heë de peëd wirke in ’t sjwats laoch. ‘En die peëd…,’ zaat de mam. Wen ze de tuut jehoeëd hat, zal ze wisse woa heë is. Misjien hat ze óch e peëd in d’r droom óp bezuk jehad. Da leuft ze misjien hei rónk. D’r Ielja kunt mit en mit d’rhinger, dat al nit zoeëmar is. ’t Hat jet mitee tse maache. ’t Passeert zoeë wie ’t passeert. Mörje jeet e voet. Nit noen sjtiekem in de naat. Nae mörje. Heë zal ’t d’r Ie zage.