't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel nuung

(laat u voorlezen!) 

De keëlsjer

Rónk d’r monk van d'r Ie is de vach noen óch jerimpeld. Heë trukt d'r Ielja an de hank en wiest werm noa d’r mónk. D’r Ielja kiekt van d’r Ie noa de keëlsjer.
‘Sjun.’
Allenäu zage ze hem noa.
‘Sjun. Ielja sjun.’
D’r Ie sjpringt an zieng hank. De jroeëse vus klinke wie platte sjuppe óp d’r drek. Noen sjpringe alle keëlser rónk.
Boave d’r sjandaal van de vus klinkt: ‘Sjun Ielja, sjun.’
Óch d’r Ielja sjpringt mit. Heë wiest noa d’r Ie.
‘Sjun Ie, sjun.’
D’r Ie bliet sjtoa. Heë lekt ing hank óp de brós.
‘Ie.’
D’r Ielja knikt en lekt óch ing hank óp de brós.
‘Ielja.’
Da kneit e, lekt ing hank óp de sjouwer van d’r Ie en de anger sjtikt e oes noa de keëlsjer. ‘Sjun.’
Midde in d’r zaal sjteet inne jroeëse ronge dusj en banke. D’r Ie nimt d’r Ielja mit noa d’r dusj. Ze junt zitse. An de moer hange plenk woa-óp kump sjtunt. Jidderinne pakt ziech inne kómp en leuft doamit noa de bek. Ze sjuppe jet oes de bek. D’r Ie kunt mit tswai kump. Inne vuur d’r Ielja. Went e d’r kómp vuur ziech ziet sjtoa, ziet e wat ’t is. De wurm die bij hem an de tsieëne wole knauwele. D’r Ielja trukt ziech de naas óp.
‘Nit vuur miech.’
‘Nit,‘ zeët d’r Ie.
De vach boave de tswai löchs-jer tusje d’r mónk en de oge rimpelt ziech.
‘Nit.’
D’r Ielja wiest noa de neël van zieng vus en noa de wurm.
Mit de vingere en d’r doem maat e inne mónk noa en zeët: ‘Hap, hap.’  
D’r Ie pakt inne wórm oes d’r kómp en zuugt ‘m in ziene ronge mónk óp. Óch de angere keëlsjer dunt dat. Wórm noa wórm floetsjt d’r monk eri. D’r Ielja tswiefelt. D’r jeróch van ’t aese is nit sjleët. En zoeëvöal broeëd hauw e nit bij die lang-sjtets jaese. D’r Ie kiekt hem aa. De vach rónk d’r mónk is jerimpeld. D’r Ielja ziet ‘t.
‘Joa laach, mar. Laach.’
Tusje tswai wurm sjprikt d’r Ie hem noa.
‘Laach.’
Flot sjnapt d’r Ielja ziech inne wórm oes d’r kómp en duit ‘m in d’r mónk. Effe waad heë vuurdat e durchsjlikt. Jet wat e nog noeëts jepreufd hat. Nit zus, nit zoeër. Jet wat diech lieët verlange noa nog inne wórm. Nog inne en nog inne. Wen d’r kómp leëg is vriefte ziech uvver d’r boech.
‘Hap, hap.’
D’r Ie zeët ‘m noa.
‘Hap, hap.’
De vach rónk d’r mónk rimpelt ziech werm: ‘Laach, laach.’
D’r Ielja sjtikt d’r doem umhoeëg: ‘Jód. Jód, Ie.’
D’r Ie wiest noa d’r Ielja: ‘Jód. Jód Ielja.’
De angere keëlsjer in d’r zaal sjtunt óp en legke ziech óppen eëd. Mit de bee jesjtrekt en de heng jevauwe ónger d’r kóp sjlisse ze de oge. De oge sjienge nit mieë. Zoeë ligke ze allenäu óppen ruk in d’r duuster. D’r Ielja likt óp ing zie neëver d’r Ie. Mit de erm jevauwe duit e de binnezie van de heng teëje ziech aa. Durch ’t hoal klinkt ’t fleute van d’r sjlof.