't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel zes

(laat u voorlezen!)

Wurmpjer

Inne fienge reën sjpeult ’t sjwats van hem aaf. Ing baach van sjwatse drek sjtreumt uvver zieng vus. D’r wink lekt ziech. ’t Wasser sjpeult voet. Um ziech hin is al jrauw. Heë zetst ziech óppen eëd um effe oes tse raeste van d’r teëjewink. De weng veule werm aa. Ze drueje zieng kleier. De drupe in de hoare roetsje langs ’t jezich. An zieng vus veult e jet kriebele. Kling wurmpjer kome oes jen eëd. Ze kroefe uvver zieng vus en tusje zieng tsieëne. Wen ze an zieng neël knauwele, sjpringt e óp. Heë sjtuest ze voet. Mar jiddes moal wen zieng vus neerkómme, kroefe nui wurmpjer noa zieng neël. Da jeet e óp de heng sjtoa. Doch doa zukke de wurm óch de neël. Da kruuft heë óp de kneie en elleböag mit de vus van jen eëd wieër. Zoeë wied wie meuglieg van de wurm voet. De kneie en elleböag blouwe van ’t sjoere uvver de jries sjting. D’r Ielja drieënt ziech um. Mit d’r ruk teëje de wand raest e oes van ’t sjravele uvver jen eëd. De heng vrieve uvver de sjramme. ’t Blouwe hilt óp. De wonde sjlisse ziech. Mar nit lang hat e rouw. De wurm vinge werm zieng vus. An de wand sjtaeche e paar sjting oes. Doa zetst heë de vus óp. De heng vinge e paar löcher. Doa kan e ziech aa vas haode. Mar de reng brökele aaf. Bis dat vuur hem e jroeës laoch is. Heë kruuft d’rdurch. An de anger zie is inne duustere jank. Hei en doa brent ing fakkel an de moer. D’r brankjeróch pakt ‘m bij d’r oam. E peëd  kunt verbij. Mit d’r kop eraaf  trukt ‘t  troag ing kaar mit jries sjting. Drneëver leuft inne man. ’t Bloese uvverlief is bedekt mit sjwees en drek. Zieng sjtivele sjloefe durch d’r drek. Van de angerzie kunt óch e peëd. Mar de kaar is leëg. De manslu jrusse ziech nit. Ze kieke sjnoorsjnak vuur ziech oes. De peëdslóf vermiesjt ziech mit d’r jeróch van de fakkele. De vlamme danse nog e bis-je noa. In d’r sjien van ’t vuur ziet d’r Ielja inne dikke sjtee ligke. Doa kruuft e hinger. Vuurdat e zitse jeet, waad heë effe of jing wurm kome. Mar in deë jank zint ze nit. Heë sjtrekt ziech de bee.

Zieng mam zitst óp d’r rank van ’t bed. Ze sjtrekt ziech oes en jeet sjtoa. Heur vus zukke de sjloebe neëver ’t bed. Da leuft ze noa ’t sjloftsimmer van d’r Ielja um hem óp tse róffe. Zicher noa ing naat woa-i noa ing lang tsiet werm ins de tuut woar jejange, hant ze ziech zicher jet tse vertselle. Of jraad nuuks. De letste tuut hauw vuur heure man jeklónke. Vuur wem noen? Zouw ze ’t wal wille wisse? Wen ze de sjloftsimmerduur van heure zoon ópmaat, klinkt ing tuut in heur. ’t Bed is leëg. Ze lekt ing hank óp ’t littseeche. Ze wil ’t aafroepe en voetwerpe. ’t Is jenóg jeweë. Ze leuft de trap eraaf. In ’t tsimmer maat ze de jardienge óp. De sjtroas is leëg. Uvver ’t naatskleed deet ze d’r jas aa.
An duur ruft ze: ‘Ielja! Ielja!’
Jinne reurt ziech. Bij d’r man an de uvverzie sjelt ze aa. De duur bliet tsouw.
‘Koom da mit dieng helpe. Of haste diech werm i-jewikkeld?’
Woa kan ze nog hin? Noa d’r bekker? Uvver ’t weer kalle? Weë kan heur helpe? Da veult ze d’r kauwe wink. Ze wil teëje d’r wink i joa en vingt aa tse lofe. Verbij de letste lantaarnpöal. Noa d’r beusj mit de sjtruuch van de vrauwbleer.
‘Koom da vräusje. Doe has ’t toch zoeë jód mit ós vuur. Doe loos miene jong sjienge oane littseeche!’
Óch in d’r beusj kriet ze jing hulp. Va woed sjtampt ze óppen eëd. En nog ins, en nog ins. ‘Hei ónge zitse ze. Hei ónge móse ze miech hure. Hure!’
Ze waad effe.
Da lekt ze d’r kop in d’r nak en ruft langs de beum eróp: ’Weë sjtampt mit miech mit?!’
Ze wees wat ze jeet doeë. Lu zukke die óch uvvervalle zint durch de tuut. En tsezame zoeëlang sjtampe bis de eëd ópjeet en al eroes kan. Mit de erm uvveree, de heng in de mouwe jesjtaoche leuft ze tseruk. Hu zal ze aavange. Dizze mörje, bij d’r bekker. Ze zal de lu aasjpraeche uvver de tuut van ’t broeëd en de ‘anger’ tuut. Doabij zal ze hön deep in de oge kieke of ze jet va leed verroane.