Deel 2

(laat u voorlezen!)

‘Iech jon ‘t an de mam zage!’
Dat zunt de machswöad van ‘t sjwester.
‘Iech jon ‘t an de mam zage!”
De jonge hure zofort óp. Ze sjtunt sjouwer a sjwouwer. Ze hant noen tsezame inne teëjesjtender, ’t sjwester.
‘Aod wief,’ ruft d’r Martien.
Ing inkele hon huft d’r poeët òp en zetst ’m lanksaam neer. Ee vuur ee kome ze werm kótterbij.  
‘Die erm dere hant ziech jans versjrókke.’
‘t Sjwester sjteet mit de erm uvveree. D’r Alwin hilt de heng vuur zieng brós en deed jraad of e tswai böl vas hat.  
‘Lili, hang diech ins uvver ‘t pöats-je.’
Wus drieënt het ziech um en jeet eri. D’r Martien sjtuest ziene vrunk aa.’  
‘Woarum zeës te dat. Noen krient vier zeek.’
‘’t Hat doch hei van die dinger kraeje.’
Heë hilt werm de heng vuur zieng brós.
‘Da broechs doe dat nog nit tse zage.’
Bij ‘t hoes van d’r Martien jeet oavenóp ing vinster óp. Zieng mam sjteet bij de vinster.
‘Martien, koom eri. En doe Alwin, doe jees noa heem. Zofort!’
‘Zies te, doa has te ‘t.’
D’r Martien kiekt wus noa ziene vrunk. Heë maat ‘t pöats-je óp. D’r Alwin leuft e paar sjritte hinger de broen hon aa. Kakelend sjneurt die voet.
‘Sjaf diech zelver e paar honder aa. Da haste jet um tse tsenke.’
‘t Pöats-je vilt tsouw. D’r Alwin leuft ‘t weëgs-je eraaf. D’r Martien jeet eri.
D’r daag d’rnoa hat d’r Alwin ziech hinger d’r hondersjtal verbòrje. Wen d’r Martien eroes kunt um de honder tse vore ruft e: ’Pssst.’
‘Doe darfs vuurleufieg hei nit mieë kome.’
‘Dat sjnap iech. Doarum zits iech hinger d’r sjtal.’
D’r Martien jeet neëver hem sjtoa. Ze sjtunt mit d’r ruk teëje de breër van d’r sjtal. D’r Alwin trukt e bee óp en zetst inne vós d’rteëje.
‘Tien, zóts te doa nit ins i wille kniepe.’

De heng junt werm noa de brós. Mar noen lekt e ze óp de brós.
‘Bis te verrukt. Nit in die van mie sjwester en doe knieps doa óch nit i.’
D’r Alwin zetst d’r vós óppen eëd. Ze hure ‘t pöats-je tsouwsjloa. Flot kroefe ze hinger d’r stroech neëver d’r sjtal. Tusje de bleer durch zient ze de mam van d’r Martien langskome. Ze neuriet e lidje. Bij jiddere sjrit wingt d’r rok langs de bee. In de hank hilt ze ing sjier. Wen ze bij de dahlia’s kunt, laacht ze. E paar roeë en paar jeël dahlia’s sjniet ze aaf. Ze hilt ze vuur de brós en ruucht draa. Mit de oge tsouw wiegt ze hin en heer.
‘Kótbij diech,’ fluustert ze.
Da sjtrekt ze de erm en maat dans-sjritte. Wen ze tserukleuft noa ‘t hoes, duit ze de blomme ee vuur ee teëje d’r mónk.
‘De ieëtsjte dahlia’s zunt vuur diech.’
De jonge kome hinger d’r sjtroech oes.
‘Tien, dieng mam hat óch van die dinger.’
‘Dieng mam da nit?’
De jonge laache. D’r Martien sjträut ‘t voor oes. Mit ing sjouwer en de heng i jen taesj sjteet d’r Alwin teëje d’r sjtal. Heë kiekt noa de honder. Ze pikke ‘t voor. ‘t Pöats-je sjleet tsouw.