(laat u voorlezen!)

't Lit

De tswai sjtunt bij d’r boom en zient de Astra’s nit.
‘Kiek Ólf, dat is noen d’r boom. Hei-ónger zose vier, sjun tsezame in inne krink.’
‘Mar iech zien noen jinne.’
D’r Astra-jónk kiekt um ziech erum. Da ziet e de wótsele.
‘Iech zouw bauw zage…’
Lanksaam leuft e d’rhin.
‘Iech zouw bauw zage… ’t Is woar, Ólf. Koom ins kieke. Hei zint ze!’
D’r Ólf leuft hinger hem aa.
‘Wat dunt die doa? Zunt die jevange?’
D’r Astra-jónk vilt óp de kneie en bloast.
‘Astra!’
De Astra’s kanne mit muite de oge óphaode. D’r Astra-jónk trukt an de wótsele. D’r Ólf hulpt hem. Tsezame trekke ze an de wótsel die uvver de brós van de Astra’s leuft. Die jeet jet losser zitse. Ze kanne werm oam hoale. Mar kalle jeet nog nit. Ze kanne nit mieë wie röchele. De tswai blieve an de wótsel trekke. Tsezame zunt ze zoeë sjterk, dat ze de  wótsel los krient. Doadurch kanne de Astra's werm jet zage.
‘Astra-jónk,’ klinkt ’t wie oes inne mónk.
En dan nog eemoal, mar noen fluusterend durch ’t Astra-leef: ‘Astra-jónk.’
D’r Astra-jónk jeet kót bij 'm en bloast. ’t Astra-leef kriet troane in de oge. Heë jeet nog kótterbij. Zoeë kótbij dat de lippe ziech aarake.
‘Has te dat jezieë, jroeëse, dat is jet angesj wie bloaze,’ zeët d’r Astra-kling.
‘Zal iech dat bij diech doeë?’
‘Went-s te dat mar lieëts. Doe bis al vöal tse lang tse kótbij miech. ’t Weëd de huekste tsiet, dat vier los kome. Hoa jónk huur ins óp en roep de wótsel wieër los.’
Mar hinger hön beweëgt ziech d’r sjtroech. D’r Röcheler kunt ónger d’r sjtroech oes. Ze hant ’t nit jemerkt.
‘Wat is dat hei vuur inne krach,’ röchelt heë. ‘Iech zien ’t ,nog zoeë inne. En deë angere, wat is dat. Deë hat sjpitse oere.’
Heë trukt ziech e hoar oes en sjliecht kótterbij. Mit inne sjrai duit heë ze va hinge óppen eëd en bingt ze vas. De Astra’s keëke va sjrik. D’r Röcheler sjpringt rónk.
‘Kiekt uur noen mar allenäu ins jód. Kiekt noa d’r sjtroech.’
De bleer van d’r sjtroech bejinne aaf tse valle. D’r Röcheler sjnoeft en röchelt. Heë sjpringt noa d’r sjtroech en raaft e paar bleer óp.
‘Noen jeet ’t passere. Iech zal ze uuch in d’r mónk duie. Nui sjtruuch, nui böltjer vuur miech.’
D’r Ólf hat nog ing hank vrij um in de taesj tse kome. Mit muite holt e de sjelp oes de taesj en kan ‘m jraad bij d’r mónk krieje. Óp ’t moment dat d’r Röcheler mit bleer in de heng tseruk kunt, bloast d’r Ólf kaihel. D’r Röcheler vilt va sjrek óppen eëd en sjnapt ziech de oere vas. Óch de angere Astra’s sjrekke. Lang kan d’r Ólf evver nit bloaze.
D’r Röcheler sjpringt werm óp.
'Nog ing kieër,’ ruft d’r Astra-jónk.
‘’t Deed zoeng pieng,’ kuumt d’r Ólf.
D’r Astra-jónk ziet d’r Röcheler kótterbij kome.
‘Häue vier nog mar ing sjelp.’
‘Hinge bij d’r boom,’ ruft d’r Astra-extra.
Vlak vuurdat d’r Röcheler bij hön is, pakt d’r Astra-jónk de sjelp en bloast. Werm vilt d’r Röcheler óppen eëd. D’r Ólf keëkt ’t oes. D’r Astra-jónk sjravelt ziech reët en sjleeft d’r Ólf uvver de eëd mit.
‘Woa likt de sjelp? Iech zien nuuks.’
‘Misjien ligke jet bleer dróp,’ ruft d’r Astra-extra.
Mit tswai heng zukt e tusje de bleer. D’r Röcheler kunt de tswai hingernoa.
‘Iech han ’m,’ ruft d’r Astra-jónk.
Heë jieët de sjelp an d’r Ólf. Deë duit de sjelp óp e oer en ’t anger oer óppen eëd. Noen
vingt d’r Astra-jónk werm aa tse bloaze. D’r Röcheler vilt en keëkt. Óch d’r Astra-jónk hat pieng an de oere, mar heë jeet durch. Zoeë kótbij ’t Astra-leef kriet e nog mieë kraf. De hoare van d’r Röcheler valle aaf. Heë wilt noa zieng höal kroefe, mar d’r Astra-jónk jeet hinger ‘m aa. Noen vingt d’r Röcheler aa tse sjneure. D’r Astra bliet bloaze bis heë nit mieë tse zieë is. Da kunt e tseruk. De Astra’s zitse mit de heng óp de oere. De wótsele zunt aafjevalle. Heë jeet bij hön zitse en holt de heng bij ’t Astra-leef van de oere. Óch d’r Ólf kunt kótterbij.
‘Dat is d’r Ólf,’ zeët d’r Astra-jónk. ‘En Ólf dat zunt de Astra’s.’
‘’t Astra-leef ken iech al,’ laacht d’r Ólf.
’t Astra-leef kiekt d’r Astra-jónk aa. Deë trukt e bis-je laachend de sjouwere óp.
‘Wie iech koam, woat-s te al voet,’ zeët d’r Astra-extra.
‘Doe has óch ing sjelp vónge?’
‘Joa en ing sjun fiejoeër jezieë. D’r Ólf en iech zunt bij heur jeweë. ’t Enit, zilverblauw.’
Da kiekt e ’t Astra-leef aa.
‘Zilverblauw wie de oge van ’t Astra-leef.’
D’r Ólf lekt ing hank óp de sjouwer van d’r Astra-jónk en ruucht.
‘Doe has reët, zilverblauw wie de oge van ’t Astra-leef.’
D’r Astra-aod jeet sjtoa en sjpreit de erm.
‘Uur hat ’t lit vónge. Woa vier óch zunt, ’t zal reët boave ós zieë.’
’t Astra-leef jieët d’r Astra-jónk e muulsje. De angere Astra’s bloaze. D’r Ólf ruucht. D’r Astra-jroeës en kling dunt ‘m noa.
'Iech jon noa de anger Ólfe,' zeët d'r Ólf. 'Woa vier óch zunt, 't lit is bij ós.'
D'r Ólf ruucht nog ins en jeet voet. De Astra's winke en bloaze.

End