(laat u voorlezen!)

Wótsele

De Astra’s zitse nog ummer vas. De hoare zunt wótsele woeëde. Sjterke dikke wótsele die hön nog mieë vashaode.
‘Wievöal kieëre zal ’t nog duuster weëde,’ fluustert d’r Astra-extra, ‘vuurdat vier tek weëde.’
‘De bleer zunt nog nit aafjevalle,’ fluustert ’t Astra-leef tseruk.
Ze hant muite mit kalle. Nit alling umdat ze nit durve, dat d’r Röcheler hön huet, mar óch umdat de wótsele zoeë feste aatrekke. D’r Astra-aod zitst mit de oge tsouw, evver heë hat ’t jehoeëd, wat ze zage.
‘Bleer kome en junt, mar tek blieve langer. Zoeë flot zunt vier nit voet.’
D’r Astra-jroeës probeert ziech tse sjtrekke, mar heë kan alling d’r kop beweëje.
‘Iech kan miech koom beweëje. Mieng bing en erm zint jans sjtief.’
‘Da zunt ’t al tek woeëde,’ zeët d’r Astra-kling jraad of e sjtikt.
D’r Astra-jroeës drieënt mit de oge um d’r klinge tse zieë.
‘Kroetwusj, klinge kroetwusj. Mieë zals te nit weëde,’ röchelt heë wus.
‘Doa vingt e miech óch al aa tse röchele. Doe bis jraad zoeëjet wie d’r Röcheler.’
D’r Astra-extra bemuit ziech d’r mit.
‘Is dat al wat uur teëjenee kant zage? Da kan ’t jezich besser óch al sjtief weëde. Da hod uur winniegstens de moel en weëde jing jekke dinger mieë jezaad.’
‘Extra,’ fluustert ’t leef werm, ‘zoeë hant die ummer teëjenee jekald. Ze wisse nit besser. Doabij, weë zeët dat ós jezich sjtief weëd.’
‘Vier weëde doch inne sjtroech. Dat hat d’r Röcheler jezaad.’
‘Zoeëwied is ’t nog nit.’
D’r Astra-aod sjprikt ’t Astra-leef noa.
‘Zoeëwied is ’t nog nit.’
Heë waad effe en jeet da wieër.
‘Zoeëlang inne Astra vrij rónk leuft, zunt vier nog jinne sjtroech.’
‘Vrij rónk leuft?’
‘Joa Astra-extra, vrij rónk leuft. D’r Astra-jónk is nog nit jevange.’
Va wustiegheet zevert d’r lange.
‘Meens te dat deë nog kunt.’
‘Deë hat ós i sjtich jelosse, deë jónge knuppel,’ zeët d’r klinge d’rhinger.
‘Sjwieg,’ zeët ’t Astra-leef joenkend, ‘sjwieg, sjwieg. Mós iech ’t nog ins zage? Sjwieg.’
‘Zoeë hant ze doch ummer jekald, zaats te jraad,’ zeët d’r Astra-extra.
D’r Astra-aod maat de oge óp.
‘D’r Astra-jónk is jet angesj, zicher vuur ’t Astra-leef. Jet wat diech felt, wilts te bij diech han.’
D’r klinge vingt jemeen aa tse laache.
‘Meens te, dem hat ós jefeld.’
D’r jroeëse laacht eëve jemeen mit.
‘Deë is ós al lang verjaese.’
‘Inne Astra,’ zeët d’r extra, ‘kan nit oane angere Astra’s.’
‘Klinge huur hem, jraad of vier de intsiegste Astra’s zunt.’
‘Jroeëse, deë hat allang ing anger Astra-leef vónge.’
D’r Astra-aod bloast ins.
‘Iech huur jet, doa kunt jet va wieds kótterbij. Iech jeleuf…’
Wieër kunt e nit. De wótsele trekke werm heller aa. Ze kanne alling nog mar bloaze. De oge van ’t Astra-leef weëde jroeëser. ’t Ziet tswai fiejoeëre kótterbij kome. Lanksaam ziet ’t wat ’t al vólt. D’r Astra-jónk. ’t Wil ’t oeskeëke, mar de sjtim hat jing kraf mieë. De wótsele trekke nog heller. ’t Nimt hön de lóf voet. Noen zalle ze hoots weëde.