(laat u voorlezen!)

't Enit

Sjwiejend junt ze e sjtuk wieër bis d’r Astra-jónk ópins ziene erm sjtil hilt.
‘Waad ins. Vings te nit dat de kluur van ’t wasser angesj weëd?’
D’r Ólf bukt ziech jet vuuruvver.
‘Doe has reët. Wits te wat iech zien?’
D’r Astra-jónk bukt ziech noen óch vuuruvver.
‘Iech jeleuf dat iech d’r boam zien.’
‘Joa. ’t Is jenauw wie an de kank.’
‘Ólf,’ ruft d’r Astra-jónk, ‘merks te ’t nit. Vier junt lanksaam wieër oane dat vier mit de erm
durch ’t wasser junt.’
‘Noen jeet jet passere. De eëd kunt umhoeëg.’
’t Naes jeet ummer flotter durch ‘t wasser. De tswai mósse ziech jód vashaode.
‘Kiek,’ ruft d’r Ólf, ’’t vingt aa tse sjiemere.’
‘’t Wasser,’ keëkt d’r Astra-jónk, ‘’t wasser beweëgt ziech. Kiek!’
‘Iech zien de tek. De tek kome.’
De sjtengele mit de plume-köpjer kome lanksaam boave ’t wasser oes. Ze junt mit ’t naes druvverhin bis ze hange blieve.
‘Astra-jónk, vier hange vas.’
‘De tek hant ós jevange. Noen mósse vier wade bis ’t kloar weëd.’
D’r Ólf veult mit ing hank neëver ’t naes.
‘Uvveral zint noen tek, veul mar.’
D’r Astra-jónk sjleet e bee uvver d’r rank. 
‘Vier zitse in e jroeës naes.’
D’r Ólf deed hem noa.
‘Hei kans te sjtoa, zoeëvöal tek.’
Langs d’r rank van ’t naes leuft e noa d’r Astra-jónk. Deë sjteet noen óch.
‘Zalle vier e sjtuk wieër lofe?’
‘Mar vier zient tse winnieg.
‘Koom vier haode ós vas.’
Ze jeëve ziech de hank en lofe wagkelend uvver de sjtengele.
‘Dink draa, nit bloaze wa,’ zeët d’r Ólf.
‘En doe nit ruuche, wa.’
Laachend lofe ze wieër. Bij jiddere sjrit deë ze zetse, is ’t jraad of ’t kloarder weëd.
‘Zies te dat óch Ólf, vier junt ummer mieë zieë.’
‘Joa, de tek zunt ummer besser tse zieë.’
‘Ze tseeche ós d’r waeg.’
Ing sjtrief va lit is duudlieg durch de tek tse zieë. ’t Lofe weëd jemekkeliejer. De sjtengele flieëte inne waeg. Ze losse ziech los. Hönne sjrit is noen jroeëser. ’t Naes is ummer wieër hinger hön. De tswai junt wieër oane angs, nit ónzicher. Vuur hön likt jet wat zoeë vertrouwd is.
‘Kiek ins wat ing plume,’ zeët d’r Ólf, ‘iech han nog nit ins broeche tse nisse.’
‘Iech darf doch nit bloaze va diech,’ laacht d’r Astra-jónk alwerm.
D’r Ólf lekt ing hank óp de naas. Oes de plume sjtiegt pluus umhoeëg.
‘Bis te doch an ’t bloaze?’
‘Nae, dat dunt ze zelver. ‘t Pluus jeet vazelf reët umhoeëg.’
D’r Ólf deed ziech de hank van de naas. Heë ruucht vuurzichtieg.
‘Iech broech jaar nit tse nisse.’
‘Dat zaat iech doch. Woa zouwe ze hin vleie?’
‘’t Weëde d’r ummer mieë.’
Ze wisse nit wat ze zient. Róngs-erum hön sjtiegt pluus umhoeëg.
D’r Astra-jónk bloast noa ’t pluus en d’r Ólf ruucht nog ins. Ze merke nuuks d’rva.
‘In pluus zitst zoam. Woa deë neer kunt, wase nui sjtengele.’
D’r Astra-jónk kiekt ins noa de naas van d’r Ólf.
‘Da pas doe mar óp, dat nuuks in dieng naas kunt.’
D’r Ólf sjnoeft uvverdreëve en wiest eróp.
‘’t Pluus jeet ummer hoeëjer. ’t Is jraad sjnei deë eróp jeet. Deë ing sjneidekke in de loeët maat.’
‘Ing sjneidekke? Inne sjneiman! ’t Weëd inne sjneiman!’
‘De dekke weëd e kleed. E sjneikleed. Ing sjneivrauw!’
‘Ólf,’ ruft d’r Astra-jónk, ’kiek ’t wies weëd zilver.’
‘En in ’t zilver zien iech blauw.’
Ze sjnappe noa oam.
‘’t Enit,’ róffe ze tsezame.
Mit jroeëse oge sjtare ze noa de loeët. D’r Astra-jónk sjpreit de erm.
‘Enit, wat sjun, zoeë sjun.’
‘Litsjtee,’ fluustert d’r Ólf, ‘litsjtee.’
Lanksaam sjweëft ‘t Enit eraaf. Va horizon bis horizon is ’t kloar. ’t Wasser is ee jroeës naes. De zilverblauw fiejoeër woa ze óp jehoft hant, sjteet noen vuur hön. Um d’r nak inne lit-sjiengende sjtee an ing zilvere kette. D’r Ólf jeet mit ing hank in de taesj en holt de sjelp droes. Heë hilt ze in de heng vuur ziech. ’t Enit laacht.
‘De sjelp. Doe has de sjelp vónge.’
Kristalkloar klinkt heur sjtim.