(laat u voorlezen!)

Uvver 't wasser

‘Jef miech de sjelp. Jank doe tseruk noa ’t naes,’ ruft d’r Astra-jónk.
Heë bloast mit kótte sjtuuk óp de sjelp en leuft noa de wólve. Hulend maache die ziech voet. Wen ze wied jenóg voet zunt, leuft e tseruk noa ’t naes. D’r Ólf zitst óp d’r boam van ’t naes en joenkt. D’r Astra-jónk sjriecht mit ing hank uvver d’r kop van d’r Ólf.
‘De oere dunt diech doch nit mieë pieng.’
‘Nit alling de pieng in de oere is voet, mar óch d’r floep vuur de wólve. Iech wil tseruk noa de angere Ólfe um dat tse joa vertselle. Ze feële miech.’
‘Oane diech ving iech d’r litsjtee noeëts.’
‘Doe has doch de sjelp.’
'De sjelp is va diech. Doa huets doe bij.’
‘Iech sjenk ze diech.’
‘Nae, iech wil nuuks han, iech wil jeer zieë.’
Ze junt neëveree zitse. ’t Is sjtil, ’t is jenóg jezaad. Ze raeste ziech vuur d’r nuie daag. De oge hant ze wied óp. Wakker zient ze ’t kloar weëde. Vuur ’t ieëtsjt zient ze wie breed de jrens tusje naat en daag is. Hure wie de inkele voeëjeltuen e jans moezieksjtuk van e jroeës orkest weëde. De tswai junt sjtoa. Ze kieke noa de sjtengele. Ze zakke in ’t wasser tseruk en junt sjloffe in d’r daag vuur de nieëkste naat. Rónk ’t naes zunt de sjpore van de wólve in d’r zank tse zieë. D’r Ólf kiekt de sjpore noa.
‘Noa die zie broeche vier hu nit tse joa.’
‘Woarum nit,’ vroagt d’r Astra-jónk.
‘Iech han jinne zin um dön nog ins tse bejieëne.’
‘Vier hant doch de sjelp en dön zitst nog ummer d’r floep in de puet.’
‘Joa, mar went die honger hant, wits te mar noeëts.’
‘Wat wils doe da?’
D’r Ólf wiest noa ’t wasser.
‘Noa die zie. D’r Oeëjel hat doa hinge ’t Enit jezieë.’
‘Wie junt vier doahin, tse vós?’
‘Zoogs te jister nit die tek in ’t wasser drieve?’
‘Ao, doe meens dat vier mit ’t naes uvver ’t wasser junt?’
‘Joa, vier zetse ós óp d’r rank. Doa zint de mieëtste tek en is ’t nès ’t sjterkste.’
Ze klömme oes ’t naes, jidderinne an ing zie en heëve ’t naes óp. Zoeë sjravele ze d’r zankberg eraaf. An d’r vós zetse ze ’t neer. De sjtengele zunt bauw ónger wasser. Ze wade effe bis ze nit mieë tse zieë zunt. Da junt ze mit ’t naes wieër. Vuurzichtieg zetse ze ’t neer óp ’t wasser. Ze sjravele ziech óp d’r rank. ’t Naes sjokkelt jet en bliet óp de plaatsj ligke.
‘Zoeë kome vier noeëts doa,’ zeët d’r Ólf.
D’r Astra-jónk jeet mit ing hank durch ’t wasser.
‘Vier dunt dat wie d’r Oeëjel. Deë hat vluejele. Doa jeet deë mit durch de loeët. Vier dunt dat mit de erm, zoeë junt vier durch ’t wasser.’
Ze junt allebei mit inne erm durch ’t wasser en 't naes jeet vuuroes. Uvver ’t wasser klinkt hönne laach. D’r Astra-jónk kiekt in ’t wasser en ziet ziechzelver.
‘Heimit is ’t bejonne. Iech zoog inne Astra in ’t wasser en broechet nit mieë tseruk noa de angere Astra’s.’
D’r Ólf wiest óp de taesj.
‘Heimit is ´t bejonne. De sjelp. Wie iech ´m vong wool iech noa d´r litsjtee.´
D´r Astra-jónk holt d´r erm oes ´t wasser.
´Tsezame noa ´t Enit. Wieër wie de vlüejele van d´r Oeëjel.´
Óch d´r Ólf holt d´r erm oes ´t wasser.
´Uvver ´t wasser van d´r Oetsj en jewonne van de Ólfe.´
Ze laache nog ins en sjtaeche werm inne erm in ´t wasser. Ins ezoeë flot junt ze durch ´t wasser. ´t Jlinstert in de zon. De erm ploensje in ´t wasser. Klattere vluge óp. Went de zon óp zie huekste punt is, raeste ze ziech jet oes. Nog ummer zient ze nuuks vuur ziech. En de kank woa ze vandan kome, is nog mar ing kling sjtrief. De ónzicher-heet kunt werm óp. Noen kanne ze nog tseruk. Wen ze wieër junt hoale ze dat nit mieë um vuur d’r duuster tseruk tse zieë. Mar woarum zouwe ze? Hei hant ze de hofnoeng um ’t Enit tse vinge en jing las van de wólve. Wen ze ziech oes-jeraest hant, junt ze wieër. De jstrief hinger ziech is nit mieë tse zieë. Doarum hat ’t jinne tswek um nog um tse kiekke. Alling nog vuuroes.
‘Uvveral wasser, woats te óch mar kieks, wasser,’ zeët d’r Ólf.
D’r Astra-jónk kiekt ins um ziech hin.
‘Flaich zunt vier d’r al, alling zient vier ’t nit.’
‘Wie zieë? Uvveral wasser en boave is loeët.’
‘En in ’t wasser has te doa al ins aajedaat?’
‘Nae, mar d’r Oeëjel hat ’t Enit doch óch jezieë. Van ónger wasser hat e nuuks jezaad. 'Nae, heë zaat zoeëjaar hoeëg in de loeët.’
D’r Astra-jónk kiekt eróp.
‘Mós ’t da duuster zieë um ‘m tse zieë?’
‘Va duuster hat d’r Oeëjel óch nuuks jezaad.’
‘Wen ze ’t Enit uvverdaag kans zieë, da is heur lit sjterker wie ’t lit van de zon.’
‘Of ’t hat ing anger kluur? Wits te nog? Zilverblauw.’