(laat u voorlezen!)

De Oeëjele bij d'r sjelpeberg

’t Kwieke kan heë noen óch va binne hure. Óp eemoal is ’t sjtil. Da huet e ing sjtim. Óch die kunt hem bekankd vuur.
‘Hei zunt sjelpe jenóg!’
Went e eroes jeet, ziet e d’r Ólf sjtoa.
‘Los ‘t uuch sjmaache.’
D’r Oetsj leuft in d’r sjatte van de Oeëjele óp hem aaf. Mar d’r Ólf ruft nog ins.
‘Los ’t uuch sjmaache!’
Heë drieënt ziech um en leuft voet. Went de Oeëjele eraaf kome, luest de vlek ziech óp. D’r Oetsj bliet sjtoa, umdat e werm de zon ziet. Doabij hat e jehoeëd wat d’r Ólf zaat. Inne van de Oeëjele hat al ing sjelp in d’r sjnavel. ’t Jevoar tseechent ziech aaf.
‘Blief doa vanaaf. Dat is va miech!’
D’r Oeëjel kunt óp hem aaf.
‘Vier hant óch sjelpe nuedieg.’
Mar d’r Oetsj loestert jaar nit en sjnapt d’r Oeëjel mit de sjelp. E paar anger Oeëjele sjpringe óp hem, mar ze roetsje van hem aaf. De sjelp vilt óppen eëd en d’r Oetsj sjnapt ‘m. De Oeëjele sjtunt in inne krink um hem hin. D’r Oetsj ziet jinne oeswaeg mieë en tse lang kan heë nit in de zon blieve sjtoa. Da kunt d’r Oeëjel werm óp hem aaf.
‘Vier hant óch sjelpe nuedieg,’ zeët deë nog ins.
Noen vange de sjelpe aa tse fleute. Wie hel ze óch fleute, ’t deed de Oeëjele nuuks. Ze vange zoeëjaar aa mit tse kwieke. D’r Oetsj ziet dat heë ’t nit zal winne. ’t Fleute is nit sjterker wie ’t kwieke en went e ópdrüegt, kanne de Oeëjele hem zoeë pakke. Heë jieët de sjelp an d’r Oeëjel. Da weëd ziene sjelpeberg mar nit zoeë jroeës. D’r Oeëjel pakt de sjelp aa mit d’r sjnavel en lekt hem vuur ziech in d’r zank.
‘Vier kanne koom nog sjelpe vinge en die hant vier nuedieg vuur de aier.’
‘Iech kan nit tse lang hei blieve sjtoa, angesj verdrueg iech in de zon.’
D’r Oeëjel wiest mit d’r kop noa d’r sjelpeberg.
‘Is dat die naes?’
‘Doa woeën iech. De zon kunt doa nit an miech. Doarum han iech sjelpe nuedieg.’
D’r Oeëjel sjpreit de vluejele. D’r sjatte vilt óp d’r Oetsj.
‘Vier krient de sjelpe en jeëve diech d’r sjatte.’
Óch de angere Oeëjele sjpreie noen de vluejele. D’r Oetsj klatsjt in zieng plekkerieje heng. De sjelpe vange aa tse fleute en de Oeëjele kwieke mit.
D’r Astra-jónk zitst nog ummer bij ’t wasser. ’t Fleute en kwieke kan heë hure. Mar d’r Ólf ziet e ummer nog nit tserukkome. Heë pakt ziech de sjelp oes de taesj en bloast ins dróp. En dan nog ins, mar noen nit zoeë hel. ’t Klinkt deper en wermer. De tuen zunt noen bauw zoeëjet wie wöad. Heë bloast ing jesjiechte uvver ’t wasser. De jesjiechte van ’t Enit. D’r Astra-jónk bemerkt nit, dat d’r Ólf tseruk is.
‘Koom vier mósse joa!’
‘D’r Astra-jónk weëd wakker oes ‘ne dreum.
‘Sjtiech i de jesjiechte. De jesjiechte van ’t Enit. Iech bloas ze uvver ’t wasser..’
D’r Ólf kiekt hem aa en sjnapt nuuks d’rva.
‘Wat vertsels te vuur inne ónzin. Vier mósse ós voetmaache vuurdat die tserukkome.’
D’r Astra-jónk jieët de sjelp an d’r Ólf.
‘Ós kan nuuks passere. Vier hant doch de sjelp.’
D’r Ólf kiekt effe flot um.
‘Dat is ‘m jraad, die wille alle sjelpe han, óch die van ós. Koom flot.’
Heë sjtikt ziech de sjelp in de taesj. D’r Astra-jónk kiekt óch nog ins um.
‘Iech zien hinge jet. Iech kan de vlek werm zieë.’
De tswai vange aa tse sjneure. De zon is al ing tsiet uvver ’t huekste punt hin. De vlek is nit mieë tse zieë. Ze sjpatsere noen. Ummer wieër voet van d’r Oetsj en de Oeëjele. Mar d’r duuster kunt kótterbij. Dem kanne ze nit voetlofe. Doa waad e nui jevoar. Ze sjpraeche nit druvver, mar ze dinke waal draa.
‘Zalle vier óch e naes bouwe wie d’r Oeëjel?’
‘Wils te da aier legke,’ laacht d’r Astra-jónk.
‘Da hant vier e hoes vuur de naat en doe kans doch de sjtere zieë.’
‘De wólve,’ fluustert d’r Astra-jónk.
D’r Ólf knikt mit d’r kop.
‘Óch al vinge vier noen d’r litsjtee, vier hant nit mieë jenóg tsiet um vuur d’r duuster tseruk
tse zieë.’
‘Joa, Ólf, vier mósse ós sjutse, mar wie?’
‘Vier maache inne zandberg. Doa kome ze nit zoeë jemekkelieg teëjenóp. En Astra-jónk, vier mósse óch e naes bouwe. Dat zetse vier oave dróp.’
‘Woa vinge vier tèk um dat tse maache?’
‘De Oeëjele kanke wied vleie um ze tse zukke, mar dat kanne vier nit.’
‘En doabij Ólf, hant vier nit mieë zoeëvöal tsiet. De zon zakt ummer deper.’
D’r Ólf raaft ing haffel zank óp en wurpt die in ’t wasser.
‘Kuete vier mar in ’t wasser woeëne. Doa kanne de wólve nit an ós kome.’