(laat u voorlezen!)

D'r Oeëjel

Ze lofe wieër. D’r wink sjpieëlt hön durch de hoare. Heë weëd lanksaam aa sjterker. De loeët is kloar, jing wólk an d’r himmel. Va hinger hön kunt inne sjatte uvver de eëd. D’r wink is noen zoeë sjterk, dat ze mit muite kanne blieve sjtoa. D’r sjatte weëd ummer jroeëser. Ze drieëne ziech um. Da zient ze jet aakómme. ’t Vleit reët óp hön aaf. Ze werpe ziech óppen eëd. Went ze werm reët kome, zient ze inne jroeëse voeëjel vleie. Heë maat inne boag en kunt werm reët óp hön aaf. Mar noen nit zoeë flot. Vuur hön bliet e in loeët hange en kunt da lanksaam eraaf, drievend óp zieng jroeëse vluejele. D’r voeëjel land vuur hön vus. D’r wink lekt ziech. Mit jroeëse oge kiekt e de tswai aa. D’r sjnavel jeet óp en tsouw. Óp eemoal jeet e wied óp en da kwiekt e kaihel. Va sjrek holt d’r Ólf de sjelp oes de taesj um ziech tse besjutse. Mar noen bejint d’r voeëjel óch wild mit de vluejele tse sjloa. Vere vleie rónk. E sjtuksje vleit e van jen eëd. En kunt werm neer.
‘Sjelp, mieng sjelp! Wat duur mit mieng sjelp!’
Heë maat inne sjprunk noa vure en sjnapt ziech de sjelp. D’r Ólf wil de sjelp vashaode, mar die vleit al durch de loeët. Wen ze in d’r zank vilt, zetst d’r voeëjel inne poeët dróp.
‘Die sjelp is va miech,’ ruft d’r Ólf.
‘Iech han de sjelp nuedieg vuur mieng aier. Leks doe óch aier?’
‘Nae, mar iech han de sjelp vónge. Die is va miech.’
‘In die sjelp woar inne litsjtee,’ zeët d’r Astra-jónk, 'en deë sjtee is noen bij ing janse sjun fiejoeër.’
D’r voeëjel kwiekt werm.
‘Ing sjun fiejoeër! Zilverblauw!’
‘Joa,’ knikke ze tsejeliechertsiet, ‘zilverblauw.’
‘Dat is ’t Enit,’ fluustert d’r voeëjel, ‘zoeë sjun, zoeë zilverblauw, zoeë vol va lit, zoeë wied boave ós.’
D’r angs vuur d’r voeëjel weëd bij de tswai jet winniejer. D’r Ólf jeet jet kótterbij.
‘Has te dem al ins jezieë?’
D’r voeëjel kiekt eróp en drieënt dan d’r kop noahinge.
‘Jezieë? Joa, mar jans effe. Doahinge wied óp ’t wasser, han iech heur jezieë. Mar iech moeët tseruk want de vluejele hole ’t nit langer vol. Iech moeët werm tserukvleie.’
D’r voeëjel kiekt hön werm aa.
‘Vruier koeëte vier Oeëjele jans wied vleie. Vier hauwe zoeng jroeëse vluejele, dat vier noa de wólke kanke vleie. Bis eemoal d’r wink zoeë hel woar, dat vier eraafjebloaze woeëte. Óngerweëgs zunt de vluejele ummer klinger woeëde.’
D’r Astra-jónk sjtuest d’r Ólf aa.
‘Zies te, werm zoeëjet. Bij d’r Oeëjel is ’t inne helle wink, en…’
‘Joa, iech huur ‘t. Mar vier hant óch zoeëjet nuedieg um bij ’t Enit tse kome.’
D’r Oeëjel vingt werm aa tse kwieke.
‘Uur noa ’t Enit? Wie wilt uur doa kómme? Vleie kant uur nit en in ’t wasser woeëne al jaar nit.’
‘Vier kome wal doa. Jef miech mar de sjelp tseruk,’ zeët d’r Ólf.
‘Nae, nuuks d’rva. Die nim iech mit noa mie naes um óp tse aese. Dat weëde de nui sjale vuur de aier.’
De tswai sjpringe óp d’r voeëjel aaf, mar deë vleit voet mit de sjelp in de puet. Ze kieke hem noa en zient hem e sjtuk wieër neerkome in d’r zank.
‘Koom, Astra, oane sjelp zalle vier d’r litsjtee noeëts mieë vinge. Vier mósse ‘m tseruk han.’
De tswai lofe noa woa ze d’r Oeëjel hant zieë lande. ’t Verlange noa ’t Enit maat hön sjterk. Mar wen ze kótterbij kome, hure ze plötsliech hel kwieke. Zoeë hel bauw wie ’t fleute van de sjelpe bij d’r Oetsj. Van alle kante kome Oeëjele aavleie. De tswai werpe ziech plat in d’r zank. Mar kome óch werm reët. Ze werpe mit zank en keëke oerhel: ‘Sjelpe!’
Inne jroeëse sjatte vilt óppen eëd. De Oeëjele hange sjtil in de loeët. Ze maache mit de vluejele inne sjirm. D’r Ólf zetst de heng an d’r mónk.
‘Oeëjel koom eraaf. Doe alling, Oeëjel. Iech wis sjelpe vuur uuch, jenóg vuur ummer.’
Midde oes d’r sjirm kunt inne voeëjel eraaf en land vuur hön.
‘Jank mit miech mit en iech tseech uuch woa.’
De angere Oeëjele in de loeët vange aa de vluejele tse beweëje. D’r Oeëjel kwiekt ing kier en sjtiegt óp. D’r Ólf sjteet óp en fluustert teëje d’r Astra-jónk.
‘Zuk de sjelp en waad bij ’t wasser óp miech.’
Ing wólk van Oeëjele drieft hinger d’r Ólf aa. D’r Astra-jónk zitst in d’r zank bis ze bauw nit mieë tse zieë zunt. Da sjteet heë óp en leuft e sjtuk wieër noa ’t naes jeflieët va tek in d’r zank. Middedri likt de sjelp. Heë sjravelt uvver d’r rank, zoeë jroeës is ’t naes en kruuft óp heng en vus durch de tek. Flot sjnapt heë ziech de sjelp en kiekt eróp. Jinne Oeëjel is tse zieë of tse hure. Eëve flot wie heë kome is, jeet e óch werm tseruk. Mit jroeëse sjritte durch d’r zank noa ’t wasser. Óngertusje kan d’r Ólf d’r sjelpeberg al va wieds zieë. De Oeëjele vange aa tse kwieke. D’r sjelpeberg beweëgt ziech. D’r Oetsj kunt eroes. Heë huet ’t kwieke en ziet ing duuster vlek. ’t Kunt kótterbij. Mar zoeë lang kan heë nit in de zon blieve sjtoa en jeet werm eri. Binne waad heë bij d’r i-jank. Doa woar jet nuits óngerweëgs, mar wat? Floep hauw e ejentliech nit d’rvuur. ’t Kwieke klónk hem vertrouwd in de oere. ’t Hat óch zoene ie-klank wie in ’t fleute. En die duustere vlek kunt hem werm vuur. Doa mós jing zon zieë, dat is vuur hem ummer jód. Heë bliet wade.