(laat u voorlezen!)

Fleute um voet tse kome

D’r Ólf holt de sjelp oes de taesj en bloast dróp. ’t Klinkt jenauw wie ’t fleute van d’r wink, alling niet zoeë hel. Da waad heë effe. ’t Bliet sjtil. Ze hure d’r Oetsj nit en de sjelpe haode ziech ruiieg.
‘Wen iech dierek bloas lofe vier e paar sjritte. Ins kieke of dat jeet.’
D’r Ólf bloast werm en ze lofe e sjtuk. Da blieve ze sjtoa. Óch noen is ’t sjtil. De tswai vruie ziech.
‘ ’t Jeet,’ laacht d’r Ólf, ‘koom vier junt wieër. Mar dink draa wen iech oam hol, da mósse vier blieve sjtoa.’
D’r Ólf holt deep oam en heë bloast werm. Ze lofe wieër. Jiddesmoal bij ’t oamhoale blieve ze effe sjtoa. ’t Letste sjtuk hat d’r Astra-jónk ’t van d’r Ólf uvverjenoame. Ze kanne d’r oes-jank al zieë. Mar da hure ze hinger ziech inne sjrai. Jejsrókke blieve ze sjtoa.
‘Dat is d’r Oetsj,’ ruft d’r Ólf, ‘koom wieër. Bloaze blieve.’
’t Sjraie kunt ummer kótterbij. Wen ze bij d’r oesjank zunt, vingt óch ’t fleute van de sjelpe aa. D’r Ólf duit ziech de heng óp de oere.
‘Iech wil nit jek weëde!’
D’r Astra-jónk duit ing óp hank e oer en óp ’t anger de sjelp. Heë hüet dat de sjelp ’t fleute teëje hilt. An duur raaft heë ing sjelp die in d ‘r zank likt óp en hilt die noen óp ’t anger oer. D’r Ólf deed hem noa. ’t Fleute hure ze nit mieë, mar óch nit ’t sjraie van d’r Oetsj, dat ummer kótterbij kunt. Wen ze veule, dat d’r sjliem óp ’t lief ópdruegt, blieve ze sjtoa en dunt de sjelpe van de oere. ’t Fleute is noen wied voet. ’t Deed jing pieng mieë. Óch d’r Oetsj is blieve sjtoa. Heë veult de zon óp zieng hoed brenne. Nog ee moal sjrait heë en da drieënt heë ziech um. Mit jroeëse sjritte sjneurt heë tseruk noa d’r sjelpeberg. De tswai ligke lankoes in d’r zank. Ze zunt boese oam. ’t Doert effe ier ze werm bij zunt. Neëveree zitse ze reëtóp. D’r Astra-jónk jieët de sjelp an d’r Ólf tseruk. Heë bloast nog ins dróp en sjtikt ze da in de taesj. De angere sjelpe ligke in d’r zank.
‘Tsezame zunt vier sjterk,’ zeët d’r Astra-jónk.
‘Vier mósse ós mar anee plekke. Dat hat d’r Oetsj ja óch jedoa,’ laacht d’r Ólf.
‘Dat is nog nit zoeë jek. Astrólf, is dat nit jet?’
D’r Ólf jeet reët sjtoa.
‘Tsezame is sjun, mar iech wil óch jeer mieng eje sjritte joa.’
Heë leuft e paar sjritte en duit doabij de vus feste in d’r zank.
‘Zies te, dat zunt mieng sjritte. Hei bin iech jeweë, dat zunt mieng sjpore.’
D’r Astra-jónk deed hem noa. Heë zetst zieng vus in de sjritte van d’r Ólf. Mar da bliet e
sjtoa.
‘Doe has reët, iech maach lever mieng eje sjritte.’
Heë maat e paar sjprung en kunt da neëver d’r Ólf lofe. Ze junt noa d’r rank van ’t wasser. In d’r nase zank leuft ’t ziech jet jemekkeliejer. Sjwiejend lofe ze ing tsiet langs ’t wasser. D’r Astra-jónk is d’r ieëtsjte deë jet zeët.
‘Komiesj is ‘t. Al die jroeëse sjleëg. Vier Astra’s koame oes de loeët valle. Bij uuch, Ólfe rieset de eëd óp en koam vuur. En d’r Oetsj vertsellet dat de zieë bieëvet.’
‘Zoeë kan ziech plötslieg jet endere,’ zeët d’r Ólf.
‘Joa, dat sjtimt, mar ’t passeert nit zoeëmar. ’t Hat ejentlieg allenäu jet mitee tse maache.’
‘Doe meens, dat vier ós jetróffe hant?’
‘Nit dat alling. Dink ins noa. Doe vings ing sjelp en vruier hant ze al ing sjelp bij uuch vónge, mar d’r litsjtee hant ze nit jezoeëd. Vier junt waal zukke en verlosse ós vólk. D’r ieëtsjte deë vier bejieëne is d’r Oetsj. En wat zukt deë?’
‘Sjelpe, Astra-jónk, sjelpe zukt e um ziech tse besjutse teëje de zon.’
‘Joa, Ólf, doarum wilt e zoeëvöal wie meuglieg sjelpe han um inne jroeëse berg tse maache woa-i heë ziech kan beweëje.’
‘En d’r litsjtee da? Doa hat e nuuks va jezaad.’
‘Meens te, dat heë dem verbórje hat?’
‘Dat dink iech nit. Die fiejoeër, Astra-jónk, dat woar zoeë jet bezóngesj. Die kans te nuuks aafneëme. Die kans te alling zieë.’
‘Diech hat ze d’r litsjtee waal aafjenoame en de sjelp dórfs te haode. Woarum ejentlieg. Zouw in de sjelpe van d’r Oetsj óch inne litsjtee jezaese han?’
‘Iech wees ’t nit. Flaich jieët ’t mar inne litsjtee.’
‘Da zouw d’r litsjtee van d’r vruijere Ólf d’rzelfde zieë jeweë, wie d’r sjtee deë-ts doe jevónge has.’
‘Wat jek. Die fiejoeër verbergt inne litsjtee in ing sjelp. Wen inne de sjelp vingt, da nimt ze d’r sjtee aaf.’
‘Flaich wil ze jraad han, dat-s te d’r sjtee zukke jees. Hör hingernoa jees.’
‘Waorum hat d’r Oetsj dat da nit jedoa?’
‘Deë druegt oes in de zon.’
‘Ja mar, deë kan doch in ’t wasser blieve en doa zukke.’
D’r Astra-jónk bliet sjtoa.
‘Doe wils doch nit zage, dat vier óch ’t wasser i mósse?’
‘Nae, dat kanne vier doch nit. Doabij, iech han mieng sjelp an d’r rank van ’t wasser vónge. Vier lofe hei jód.’