(laat u voorlezen!)

D'r sjtroech is leëg

Bij d’r boom weëd ’t kloar. D’r Astra-kling maat als ieëtsjte de oge óp. Heë blieft nog effe ligke. Da kunt e mit inne roek reët, kiekt noa d’r sjtroech en vrieft ziech durch de oge. Flot sjneurt e noa d’r sjtroech. Heë wees nit wat e ziet. Veult an de tek, mar nuuks. Ze zunt leëg, jing böltjer mieë. Wie kan dat? Wus drieënt e ziech um. Weë van de angere hat dat jedoa? Óp dat moment weëd d’r Astra-jroeës wakker. Heë ziet d’r klinge sjtoa.
‘Wat dees doe doa?’
‘Wat dees doe doa? Wits doe hei nuuks va?’
‘Woava?’
‘De böltjer zunt voet. Hei, d’r janse sjtroech is leëg.’
Noen sjteet óch d’r jroeëse óp en jeet kieke.
‘Wie wil iech dat wisse. Iech han jesjlóffe, dat zoogs te doch.’
‘Weë zeët nit, dats doe al ins wakker woats en noen jraad dongs of-s te sjloffets?’
‘Dat zeët d’r richtieje. Weë sjtong bij d’r sjtroech? Doe, of nit?’
‘Mar iech han jing böltjer jaese.’
‘Dat kans te wal zage.’
‘Kiek da in miene mónk, zies te urjens nog jet zitse?’
D’r klinge maat d’r mónk óp en wiest. D’r jroeëse kiekt in d’r mónk.
‘Flaich has te ze urjens verbórje?’
‘Nae, doe has ze verbórje. Doe kuns óp ’t idee va verberje en nit vuur nuuks.’
‘Da zag miech ins woa iech die da verbórje mós han.’
‘Iech zal ze vinge!’
D’r Astra-extra rekt ziech oes en jaapt.
‘Wat inne krach. Kóm han iech de oge óp en iech huur uuch tswai.’
‘Woats doe nit al ins wakker,’ zeët d’r jroeëse.
‘Wen ’t kloar weëd, weëd inne Astra wakker. In d’r duuster ziet e nuuks.
D’r jroeëse kiekt noa d’r klinge.
‘Zies te noen, iech kan ’t nit jedoa han. Doe sjtongs bij d’r sjtroech en doe waor ’t kloar. Wen inne ’t jedoa hat, da bis doe ‘t.’
‘Wat jedoa han?’ vroagt d’r extra.
‘De böltjer ópjaese,’ keëkt d’r jroeëse.
‘Dat hat jinne jezieë,’ keëkt d’r klinge nog heller.
Jinne hat jemerkt, dat ’t Astra-leef ziech sjtelt. Het hat de letste zinne van die tswai jehoeëd.
‘D’r Astra-aod hat reët. Hei óp de eëd zunt vier angesj woeëde. Hei óp de eëd wille vier al vuur ós zelver han.’
Hinger ’t Astra-leef klinkt de sjtim van d’r Astra-aod. Heë zitst reët óp.
‘De eëd hat nui dinger vuur ós. Vier wisse alling nog nit zoeë jód d’rmit um tse joa.’
‘Joa,’ zeët d’r jroeëse, ‘doa zunt d’r die duie de nui dinger in d’r mónk en voet zunt ze.’
‘Nit woar!’
D’r klinge leuft óp d’r jroeëse aaf en wil ‘m houwe.
‘Jenóg jeweë!’
Jinne hauw d’r Astra-aod oeëts zoeë hel hure róffe.
‘Vier junt de welt werm maache zoeë wie ze woar, vuurdat vier koame. Vier junt wieër mit d’r busj.’
’t Astra-leef vingt aa ze in ’t jezich tse bloaze. De angere dunt heur noa. Alling die tswai dunt ’t mar effe. Jans kót bloaze ze, wen ze ziech óngeree zient. De Astra’s- aod en leef junt d’r busj eri. D’r extra leuft hinger hön aa. Oane um tse kieke leuft d’r jroeëse de anger zie óp. D’r klinge bliet sjtoa en zetst ziech óppen eëd.
‘Iech wil wisse wat hei passeerd is. Weë hat die böltjer jeklauwd?’
Mit e kuultje kratst heë in de eëd.
‘Astra’s dunt in d’r duuster de oge tsouw en wie ’t kloar woeëd woar d’r sjtroech leëg. Da mós ’t inne angere zieë jeweë. Mar weë en woa zitst deë? Of woar ’t flaich d’r Astra-jónk? Nae, deë ziet óch nuuks in d’r duuster. Is ’t jet wat in de loeët hingt.’
Heë kiekt eróp en sjud da mit d’r kop.
‘Zitst ’t ónger de eëd?’