(laat u voorlezen!)

D'r litsjtee

D'r Astra-jónk drieënt ziech um en leuft noa ’t wasser. D’r Ólf leuft mit hem mit.
‘Wils te hei blieve?’
Heë trukt de sjouwere óp.
‘Iech wees ’t nit. Mar hei passeert jet, iech veul ‘t.’
‘Joa, doe bis miech bejieënd,’ laacht d’r Ólf.
‘Woa kuns doe vandan?’
D’r Ólf drieënt ziech haof um en wiest.
‘Wie ’t kloar woeët bin iech voetjejange en wen de zon óp zienne huekste pónk sjteet, mós iech tseruk um vuur d’r duuster werm heem tse zieë.’
‘Vuur d’r duuster werm heem tse zieë?’
‘Joa, vier woeëne bijenee in e hoes. Allenäu Ólfe. Jroeëse, klinge, jónk, aod. In jiddder hoes woeënt ing famillieë. En de hoezer hant vier zelver jebouwd mit hoots van de beum en sjtruuch. Wen ’t duuster weëd, junt vier de hoezer eri.’
‘Woarum?’
‘Duuster is nit sjun. Da zies te nuuks. Doarum wille vier kótbijenee zieë en junt sjloffe bis ‘t werm kloar weëd.’
‘Komt uur da werm oes ’t hoes?’
‘Joa, da zukke vier aese. Bleer van de sjtruuch en de beum, wótsele oes de eëd. Vier kanne jód ruuche en doarum vinge vier wal ummer jet.’
‘Has te al jet vónge?’
‘Joa, mar nit um tse aese.’ D’r Ólf holt ing sjelp oes de taesj. ‘Kiek, die han iech bij ’t wasser vónge. Bij ós woa iech woeën, hat inne Ólf óch zoeng sjelp. Die hat e lang jeleie van inne angere Ólf kraeje. Deë hauw ze van ing janse sjun fiejoeër kraeje. Ze woar wies blauw jekluurd. Ze joof hem ing sjelp woa inne sjtee i zoos deë lit sjienget. Wie heë de sjelp in de heng hauw, noom ze d’r sjtee en jong ze voet. Vanaaf die tsiet dreumet deë Ólf alling mar van die fiejoeër en deë sjtee. Heë zoeët uvveral, mar jong nit tse wied. Vuur d’r duuster wool heë werm heem zieë.’
‘Hat e ze oeëts vónge?’
‘Nae.’
‘Woa hauw heë ze da jezieë?’
‘Vier junt alling in d’r duuster eroes wen ’t volle mond is. Da junt vier in inne krink zitse en zinge. D’r öadste Ólf sjteet middedri. Wen vier werm noa de hoezer junt, bliet heë alling in d’r volle mond sjtoa. Zoeë is dat doe óch jeweë. Ópins woar ing wólk vuur d’r mond jesjoave. Wie d’r Ólf noa heem wool joa, sjtong die fiejoeër vuur hem.’
D’r Astra-jónk pakt ziech de sjelp in de heng.
‘Doa kanste wasser i doeë,’ zeët d’r Ólf, ‘kiek mar.’
Ze lofe noa ’t wasser en heë sjupt wasser óp. D’r Astra-jónk kiekt dri.
‘Joa, dat bin iech.’
Óch d’r Ólf kiekt dri en ze laache.
‘Ólf,’ ruft d’r Astra-jónk, ‘noen broech iech nit mieë hei an d’r rank van ’t wasser tse blieve. Wen iech inne Astra wil zieë, kiek iech jans ainfach in de sjelp.’
‘Da mósse vier wal jans vuurzichtieg lofe en da bin iech nit vuur d’r duuster heem.’
‘Jees te werm tseruk?’
‘Joa, iech wil ze vertselle, dat iech ing sjelp vónge han.’
D’r Astra-jónk sjud ’t wasser oes de sjelp.
‘Jees te óch d’r litsjtee zukke?’
‘Wens te mit miech mitjees.’
‘Joa, mar da kans te wal nit mieë vuur d’r duuster in ’t hoes zieë.’
D’r Ólf kiekt hem aa.
‘Iech bin doch nit alling.’
D’r Astra-jónk drieënt ziech um noa ’t wasser.
‘Iech óch nit en han ’t wasser nit mieë nuedieg.’
De zon sjteet hoeëg an d’r himmel. D’r Ólf sjtikt ziech de sjelp in de taesj. Ze lofe durch ’t hoeëg jraas voet van ’t wasser. D’r Astra-jónk kiekt nog ins effe um noa woa heë vandan koam. Wat e noen jeet zukke, hat ’t zelfde jeveul wie wat e hat hinger jelosse. Doarum jeet e ejentlieg óp waeg tseruk.