laat u voorlezen!)

Sjnuutse

D’r klinge trukt d’r jroeëse an de erm.
‘Kóm, vier junt d’r busj óprume. Dat zunt haof jekke hei.’
Doe has reët, dat ze ziech de böltjer in de…’
D’r Astra-extra vilt d’r jroeëse in de reë.
‘Meenste sjtaeche? De böltjer in de vót sjtaeche?’
‘Doe zeës ‘t.’
D’r Astra-extra huit ziech óp de vót.
‘Da kanne vier waal nit mieë zitse.’
‘Dat wil iech jraad joa doeë. Kóm vier junt ónger d’r boom zitse. ’t Lit verkluurt, dierek is ’t
duuster. Da kanne vier ós raeste vuur mörje.’
De Astra’s aod, leef en extra junt noa d’r boom. De angere tswai kieke ziech aa en jeëve ziech e pitsj-eugs-je. D’r klinge fluustert teëje d’r jroeëse.
‘Wen die lang jenóg de oge tsouw hant, zunt die böltjer vuur ós.’
D’r jroeëse jrielaacht en knikt mit jroeëse oge. Ze zetse ziech bij de angere ónger d’r boom. D’r sjatte van d’r boom vermiesjt ziech mit d’r sjieëmer. Hei en doa fleut nog inne inkele voeëjel.
‘De vuejel junt óch sjloffe,’ zeët ’t Astra-leef.
D’r Astra-aod sjtikt de erm in de loeët.
‘Ze sjenke ós hön tuen zoeëdat vier jód kanne raeste. Zoeëdat ós sjtimme mörje werm vrundlieg klinke.’
Lankoes sjtrekt d’r Astra-extra ziech oes óppen eëd.
‘’t  Woar zoeng sjun fiejoeër, blauw wies, wies blauw. ’t Jeet noeëts mieë oes miene kop.’
D’r Astra-aod sjteet óp, leuft noa hem tsouw en bloast hem i zie jezich.
‘Dat zouwe vier bauw verjaese. Vier hant zoeëvöal in d’r kop, wa Astra-extra. Ing sjun fiejoeër.’
‘En böltjer,’ zeët ’t Astra-leef.
Het kiekt noa die angere tswai. Ze bloaze ziech óngeree in ’t jezich, mar merke dat ’t angesj is wie vruier. ’t Hats en ’t versjtank zunt nit mieë ’t zelfde sjpel. Ze sjtrekke ziech allenäu oes óppen eëd. ’t Astra-leef kiekt ieëtsjt nog ins in de sjelp. Um ziene mónk kunt inne laach. Het maat e puutsjmunke.
‘Is dat vuur d’r Astra-jónk,’ vroagt d’r Astra-aod.
 Het zeët nuuks en lekt ziech. Nog ee moal bloast d’r Astra-aod, lanksaam vuur ziech oes. Heë lekt ziech óch.
D’r klinge en d’r jroeëse haode de oge óp. Noa e tsietje huft d’r klinge d’r kop óp. D’r jroeëse deed hem noa. Ze kiekke ziech aa en knikke. D’r klinge kunt ’t ieëtsjt reët. Vuurdat d’r jroeëse reët kunt, beweëgt d’r sjtroech ziech jet. Jesjrókke legke ze ziech.
‘Vier mósse nog effe wade,’ fluustert d’r klinge, d’r sjtroech hat nog de oge óp.’
Lang haode ze ’t nit vol. Da junt óch bij hön de oge tsouw. D’r sjtroech beweëgt ziech werm. Noen jet forsjer. D’r Röcheler kruuft óp heng en vus ónger d’r sjtroech vandan. Heë bliet óp de hoeke zitse en dabt ziech.
‘Hei zunt de tek voet. Die ligke doa óp inne hoof. Went ze mar nit va miene sjtroech jesjnuutst hant.’ Heë kunt reët en kiekt nog ins noa de Astra’s. ‘Die sjloffe, doa han iech noen jing las va.’ Jeboage leuft e noa d’r sjtroech. Heë veult an de tek. ‘Hei zunt nog böltjer en doa en doa en doa en… An deë tak zunt ze voet! Mieng sjnuutsböltjer. Doa mós iech va leëve, e jans joar lank. Ze hant va miene sjtroech jesjnuutst!’ Heë vingt aa tse röchele en tse sjnoeve. Wus kiekt e noa de Astra’s. ‘Iech zal uuch d’r nak umdrieëne. Ee vuur ee, nit allenäu tsejeliechertsiet, dat kan iech nit aa. Waad mar, iech krien uuch wal. Ieëtsjt jon iech d’r sjtroech leëg plukke. Ze zunt wal nog nit jans rief, mar iech verwaar ze doch i mieng höal. Wen ze lang jenóg ligke, weëde ze wal rief. En wie langer ze ligke, wie zusser ze weëde. Iech han d’r nog van ’t vurrieg joar doa ligke. Die zunt zoeë zus, wen iech doava aes da bejint ’t in miene kop tse drieëne. Da mós iech laache en jon danse, zinge, sjpringe. En…’ Heë drieënt ziech um noa de Astra’s. De oge zunt sjmaal sjtriefjer. Zieng sjtim klinkt jemeen. ‘Ieëtsjt die lekkere sjnuutsböltjer plukke. En da…’ Heë wrieft ziech de heng en maat e paar huppelpes-jer. Óp heng en vus kruuft e noa zieng höal. ’t Röchele en sjnoeve is nog tse hure. Effe sjpieëder kunt e tseruk. In ing hank hilte inne zak vas. ‘Iech zal uuch liere an miene sjtroech tse zitse.’ Flot vingt e aa tse plukke. ‘Jee sjnuutsböltje los iech hange. E jans joar mós iech heiva leëve.’