(laat u voorlezen!)

Dele

’t Astra-leef lieët d’r tak los. ’t Leuft noa d’r boom en raaft de sjelp óp. Het kiekt dri.
‘Zoeë zien iech oes.’
D’r Astra-aod kunt kótterbij.
‘Doe zies leef oes.’
‘Zoeë zies doe miech. Mar iech wees ’t nit.’
‘Doe bis wiets te diechzelver zies.’
Het zetst de sjelp werm vuurzichtieg neer.
‘Joa, don ’t mar vuurzichtieg angesj jeet ’t wasser droes. En da kans te diech nit mieë zieë,’ zeët d’r Astra-extra. ‘Of wils te diech nit mieë zieë?’
’t Astra-leef leuft werm noa d’r tak.
‘Flaich sjtrak.’
D’r Astra-extra hulpt ‘m mit.
‘Kóm da losse vier ins jód aapakke, angesj krient vier jet tse hure van die tswai doahinge.’
‘Die hant al jans jet heuf va tek jemaad,’ zeët d’r Astra-aod.    
D’r Astra-extra duit ziech e paar vingere in d’r mónk.
‘Iech zal ins óp ze fleute.’
Heë fleut e paar moal en winkt.
‘Kóm ins!’
Va wieds róffe ze.
‘Wat is!’
‘Vier hant jet sjuns vónge. Koom ins flot.’
Wie d’r blits kome ze kótterbij.
‘Kiek ins wie ze sjneure,’ laacht d’r extra. ‘Zoeë nuisjierieg zunt ze.’
Boese oam kome ze tseruk bij hön. D’r klinge ieëtsjt.
‘Wat is hei tse zieë?’
‘Woa is d’r jroeëse,’ vroagt d’r extra.
‘Deë leuft wie ing giraf, dat doert nog ing tsiet.’
Mit vöal bloaze en hieche kunt d’r jroeëse aa.
‘Zies te,’ zeët d’r klinge, ‘jraad ing giraf.’
’t Intsiegste wat d’r jroeëse zage kan is: ‘Rat’.
D’r Astra-extra nimt werm ’t woad.
‘Kiek, Astra’s, uur hat nit vuur nuuks zoeë hel jesjeurd. De tswai Astra’s hei hant jet sjuns vónge.’
D’r Astra-aod wiest noa d’r sjtroech.
‘Doa hant vier jet sjuns vónge.’
Heë leuft noa d’r sjtroech en plukt vuur ze allebei e böltje.
‘Sjtèch ze mar in d’r mónk.’
Nog flotter wie bij de angere hant ze ’t ópjeknauweld. Mit jroeëse oge kieke ze ziech aa. Da sjnappe ze noa lóf. Oane jet tse zage, sjtaeche ze tsejeliechertsiet de hank oes noa d’r sjtroech.
‘Nae, losse vier ós nog jet verware,’ zeët d’r Astra-aod, ‘angesj zunt ze óp en da hant vier jing mieë. Zoeë hant vier langer d'rva.’
‘t Astra-leef bemuit ziech noen d'rmit.
‘Zicher, da hant vier langer sjpas d'rva,’ zeët ’t uvverdreëve.
D’r Astra-extra deed óch mit.
‘Sjlauw wa?’
D’r klinge sjtampt mit de vus óppen eëd.
‘Zut uur ós an ’t vereppele?’
D’r jroeëse sjnapt hem vas.
‘Die zunt ós an ’t tsenke.’
‘Umdat vier mieë jedoa hant wie dön!’
‘Doarum hant ze ós zoeë hel losse sjneure!’
‘Vuur nuuks!’
D’r Astra-aod winkt mit d’r kop.
‘Nae, nit vuur nuuks. Vier wole uuch losse wisse, dat vier jet sjuns vónge hant. Dat wole vier mit uuch dele.’
‘Dele,’ ruft d’r klinge, ‘dele?’
‘Dele,’ zeët d’r jroeëse hem noa, ‘dele. Ee zoeë böltje?’
‘Uur deelt deë sjtroech nit alling mit ós.’
‘Mit wem da nog mieë,’ vroagt d’r klinge.
‘Dat wees iech nit.’
‘Dat wees iech nit,’ zeët d’r jroeëse hem noa.
‘Nae, wees iech óch nit. Iech wees nit of vier hei alling zint. En doarum is dat hei allenäu, nit van ós.’
D’r klinge knieft de oge e bis-je tsouw.
‘Wievöal böltjer hat uur da jehat?’
’t Astra-leef sjtikt tswai vingere óp.
‘Tswai, Astra-kling, tswai en nit mieë.’
‘Ee mieë wie ós,’ zeët d’r jroeëse.
‘Da pak diech nog ee, aes ’t óp en wat has te da? Zin óp ’t nieëkste. Zoeë jeet dat mar durch. Wat is ’t versjil? Jee!’
De angere Astra’s dunt allenäu d’r mónk óp. Mar ’t Astra-leef is hön vuur.
‘Ee böltje. Joa, iech wees ‘t, ’t versjil tusje ee en tswai böltjer is ee. Sjlauw wa? Sjnapt uur wat iech wil zage. D’r zin óp mieë bliet. Ziech tsevreie.’
D’r Astra-aod klatsjt in de heng.
‘Jód je-sjpraoche, Astra-leef. Iech ken diech werm.’