(laat u voorlezen!)

Wasser

D’r Astra-jónk hat e sjtuk jesjneurd. Bis d’r oam nit mieë jenóg is um ‘m tse losse lofe. Heë veult ziech mui weëde. De woed zakt voet. Noen sjpatseert heë durch ’t hoeëje jraas, d’r kop eraaf. Wied kieke wil e nit. Woarum zouw e? Wat e zukt, is hinger ‘m. Heë leuft d'rva voet, mar heë wil doa óch zieë. Voetjoa, tserukkome.
Da hieëft e ziene kop óp. Jet endert ziech. D’r jeróch in de naas weëd angesj. Zoeë kloar en frisj. ’t Mós va hinger ’t jraas kome. Mit ing hank boave de oge kiekt e wied voet. Wied bis hinger ’t jraas. An d’r rank van ’t jreun ziet e ing zilvere sjtrief. Blinkend in de zon. De jrens van ’t jraas trukt. Ziene sjrit weëd jroeëser. De sjtengele beuje ziech jewillieg ónger zieng vus. D’r jeróch bliet zieng naas sjtrieële. De sjtrief weëd breier. Noen ziet e dat ’t zilver ziech beweëgt. De nuisjieriegheet waast, mar ’t maat ‘m óch ónzicher. Heë wil noadinke, doarum leuft e jet lanksamer. Vuur de ieëtsjte moal alling. Jans alling. Óngerwaegs noa jet wat e nit kent. En ziech aafvroage of e dat wal wil. Jet wat koam aawinge wie d’r oam van ‘t Astra-leef. Joa, dat is ‘t. ’t Deed ‘m dinke an ‘t Astra-leef.
Heë vingt aa tse sjneure. Jedrage durch d’r oam van ’t Astra-leef noa ’t wiejende zilver.
An d’r rank van ’t wasser bliet e sjtoa. Heë wees nit wat e ziet went e eraaf kiekt. Nog inne Astra? Dat kan nit. Heë beweëgt ziene kop. D’r kop in ’t wasser beweëgt ziech óch. Heë ziet zieng oge jroeëser weëde. D’r Astra in ’t wasser en heë zunt dezelfde. Heë mós laache. Inne Astra is noeëts jeer alling. D’r Astra-jónk is bij ziechzelver. Heë sjtikt ing hank in ’t wasser. ’t Veult ziech kaod aa. Zie bild is voet. Da duit heë de hank teëje ziech aa. Lanksaam weëd ze werm drüeg. Óch zie bild kunt tseruk. Heë zetst ziech an d’r rank van ’t wasser. D’r wink bloast durch zie jezich.
‘Astra-leef’, fluustert heë.
Ónger de boom is ’t nog ummer sjtil. De zon klömt an d’r himmel. De bleer jeëve hön sjatte. D’r Astra-kling sjpringt ópins óp.
‘Vier mósse jet doeë!’
‘Jet doeë, jet doeë! Wat da? Zag ins wat,’ d’r Astra-jroeës kiekt noa hem eróp.
‘Is miech ejaal wat, mar nit hei zitse blieve. Dat hingt miech de vót oes.’
‘Dat zeës te jód, de vót oes. Zets diech dróp, da kan ze diech nit de vót oeshange.’
‘Astra’s,’ d’r Astra-aod sjtikt de erm oes, ‘wie kalt uur mit ee. Vanaaf vier hei zunt is al angesj.’
D’r Astra-kling lekt ziech de heng óp d’r kop.
‘Doarum mósse vier jet doeë.’
‘Jet wat angesj is broecht doch nit verkierd tse zieë,’ zeët ’t Astra-leef.
De heng van d’r Astra-aod raeste óp de kneie.
‘Wie vier ’t dunt waal. Angesj weëde vier wie d’r busj doa, jebroache óppen eëd.’
‘Jebroache óppen eëd,’ zeët ’t Astra-leef hem noa.
‘Dat darf nit.’
‘Nae zicher nit. De buzje oame. Zoeëwie vier ós bejrusse mit bloaze, zoeë bejrusse de beum de welt mit hönne oam. Ze sjenke leëve. Oane buzje verluust de eëd zieng kluur.’
’t Astra-leef bukt ziech vuuruvver en kiekt hem aa.
‘Went vier ós nit mieë bejrusse mit ózze oam, da verlizze vier ós kluur.’
Het bloast hem tsaart in zie jezich.