Korps

ing vasteloavends-jesjiechte i mieëdere dele
 

Deel ee
 

’t Korps besjtong aafjelofe zommer vóftsieg joar. Van al hauwe ze jeplaand.’t Zouw e jroeës fes weëde. En dat is ’t óch woeëde. ’t Tromme en Piefekorps vóftsieg joar. Alling in ’t noajoar. Wie ze noa d’r konkoer jónge. D’r oesjlaag vool teëje. Jinne ieëtsjte pries. De trommesjleëjer jove de piefere de sjood.
‘Wie uur sjpillete,’ zaat d’r May Sjleëjer teëje de piefere, ‘woar ’t jraad ’t piepe van d’r ventilator in d’r zaal.’
Dat sjoos bij de piefere in ’t verkierde keëlslaoch. D’r Wiel, deë wie de mieëtste bij de piefere óch Piefer heesjt,  loos ziech dat nit jevalle.
‘Nae uur. Wist uur wat d’r zut. E aod vel.’
Óch bij de trommesjleëjer zunt de mieëtste oes ing famillieë. D’r Sjleëjer. D’r krach woar doa. De sjleëjer wole klöppe. D’r May loos ’t nit zoeë wied kome.
De piefere piepete: ‘Floepsjiesere.’ 
D’r Wiel vuurkoam sjlimmeres en loos ze sjwieje. Ze jonge oeseree. De piefere en de trommesjleëjer. Tswai veraine in ee dörp. D’r verain trommesjleëjer oane piefere. D’r verain piefere oane trommesjleëjer. De lu in ’t dörp wole an d’r krach tusje de famillieë Piefer en Sjleëjer nit mitdoeë. Ze jove hön allebei d’rzelfde naam: Oane. Da kan jidderinne vuur ziechzelver ivölle wat nog d’rhinger kunt.
In d’r winkter is d’r krach nit wieër ópjelofe. En in de kristsiet vónge ze ziech aa werm de dagestsiet tse zage. Dat wil zage, mit d’r kop knikke. Inne mielemeter. Mieë nit. Noen vingt ‘t aa sjpannend tse weëde. Vasteloavend. De zietsoeng woeëd ummer durch ’t korps jerejeld. Wie mós dat noen joa? D’r Wiel Piefer hat inne brif jesjikd noa d’r May Sjleëjer.
‘Vier zörje vuur d’r projram van elf óp ach bis elf óp tsing. En uur van elf óp tsing bis elf óp tswelf.’
D’r May leëst d’r brif helóp an d’r kuchedusj. Zieng vrauw ’t Keetsje loestert mit.
‘May, iech zouw d’r projram van elf óp ach bis elf óp tsing doeë. Doanoa vange ze aa vol tse weëde. Da loestert jinne hónk mieë.’
‘Vrauw, da weëd ’t wal loestieg. Da kanne vier rebbiedebbie maache.’
Heë riest e sjtuk van de broeëdstuut. Sjrieft doa óp: ‘’t Is jód’.
Mieë nit. Duit ’t sjtuk papier in d’rzelfde enveloppe dem heë kraeje hat van d’r Wiel Piefer.
‘Iech bring ‘m zelver. Dat sjpaart ós inne poszieëjel.’
’t Keetsje laacht ins.
‘En nit tsouwkleëve. Besjpaar diech d’r sjpui. Die hant zever van hönzelver jenóg.’
Bij de sjtroas van d’r Wiel bliet d’r May sjtoa. Heë kiekt ieëtsjt um d’r ek. Vuurzichtieg. ’t Darf ‘m jinne zieë. Da leuft e mit jroeëse sjritte de sjtroas eri. ’t Hoes van d’r Wiel. Deed de klep van de brivvebus óp. Duit d’r brif eri. Hat zin um ‘piep piep,’ tse róffe. Dat lieët e mar zieë. Flot noa heem tseruk. Doa zetst heë ziech werm an d’r kuchedusj. Mit inne sjriefblok vuur ziech.
‘Wat jees te doeë,’ vroagt zieng vrauw.
‘Iech jon inne sjlajer sjrieve. Inne sjlajer vuur elf óp tsing bis elf óp tswelf.’
‘Woa jeet deë uvver?’
‘Wees iech nit. Wal wie e hitsjt.’
‘Wie da?’
‘Piep, piep.’
’t Keetsje vingt aa tse laache.
‘Iech sjnap ‘t! Dat weëd jet.’
D’r May knauwelt jet óp de pen. Kiekt eroes. Vingt aa tse sjrieve.