EËPEL
(laat u voorlezen!)

Ing vasteloavends-jesjiechte

Deel tsing

Eëpel
D’r Kep kunt heem eri. ’t Biela zitst an d’r dusj. Het sjtópt de zökke van d’r Kep.
‘Doe has inne wuste eëpel dri.’
‘Woa-i?’
‘In dieng zökke natuurlieg. Meens te in d’r kop?’
‘Doa ken iech mar inne deë dat hat.’
‘Joa dat wees iech. Has te ‘m jevónge?’
‘Nae, waal wat dróp liecht. Inne eëzel mit e drieënlit óp d’r kop.’
’t Biela sjtópt wieër. Het dinkt bij ziechzelver.
‘Doa kunt heë alwerm mit ziene ónzin.’
Het sjwiegt lever. Angesj vingt e aa uvver zin en ónzin. Dat is jinne prul.
‘Biela, Iech hauw jraad óp d’r fiets waal ’t jeveul dat iech kót d’rbij woar.’
De klep van de brivvebus klinkt durch d’r jank. D’r Kep sjpringt óp. Heë kiekt durch de vinster eroes.
‘Doa is e, Biela.’
Heë klopt teëje de roet. D’r Sjaak bliet sjtoa. Drieënt ziech um. ’t Biela hat al de duur ópjemaat.
‘Woa woats te Sjaak? Woats te krank? Vier hauwe ós ónrouw jemaat.’
D’r Kep zetst ziech in d’r sjool. Kiekt ónversjlillieg vuur ziech oes.
‘Ónrouw, ónrouw. Biela noen móts te nit uvverdrieve. Heë is doch jaar nit voet jeweë. Jraad woar e nog hei. In de zökke. Zoene eëpel.’
D’r Sjaak deed jraad of e ’t nit huet.
‘Iech hauw wus d’r sjnóp. En koppieng. Sjreklieg.’
‘Joa, wuste koppieng,’ vroagt d’r Kep.
D’r Sjaak knikt. D’r Kep hilt ziech d’r kop vas.
‘Janse wuste wuste wuste koppieng. Jans vöal pieng? Ach wat sjlim. Dat ving iech doch zoeë sjreklieg.’
Mit inne jrielaach kiekt d’r Kep ‘m aa. ’t Biela óngerbrikt ’t tejatersjtuk van d’r Kep.
‘Vier hauwe ’t an d’r angere posbode jevroagd. Heë zaat dat-s te krank woats.
‘ Ao, d’r Abdou. Deë bringt óch de pos rónk.’
D’r Kep bemuit ziech werm d’rmit.
‘Abdou? Wat is dat? Inne nuie poszieëjel?’
‘Joa, Kep,’ zeët ’t Biela, ‘dem plekke vier bij diech vure óp d’r kop.’
‘Ieëtsj lekke, en da plekke,’ laacht d’r Sjaak, ’mit jans vöal zever.’
D’r jrielaach is bij d’r Kep oes ’t jezich. Sjnak kiekt e vuur ziech oes. D’r Sjaak sjteet óp. Heë mós nog jans jet brivve rónk bringe.
Vuurdat e eroes jeet wiest e noa de zukke óp d’r dusj.
‘Jenauw d’r Kep.’
D’r Kep vertrukt jing sjpier. Beweëgt alling d’r mónk.
‘Wen iech ing zök bin, da bis doe doch d’r eëpel.’
Ing janse tsiet zitst heë zoeë in d’r sjtool. Aaf en tsouw zeët e jet wöad.
‘Zökke…eëpel…lekke…plekke…zever…poszieëjel.’
’t Biela zeët nuuks. Het lieët ‘m jeweëde. ’t Weëd ja vasteloavend. Joa, vasteleoavend! De huekste tsiet.
‘Iech jon noa d’r zölder. De doeëze mit d’r vasteloavendsprul hoale!’