’t Weëd hu inne sjpannende daag. D’r Tsinterkloas kunt aa. Mit de sjtoomboot. ’t Aimée hat d’r opa al jebeld.
‘Opa dinks te draa? D’r Tsinterkloas kunt!’
‘Ao joa, mie Sjteersje. Iech kom óp tsiet.’
Heë deed ziech al d’r jas aa. En deed ’t sjpieëldues-je in ing tuut. Dat nimt e mit. Óngerweëgs ziet e al kinger noa de rivier joa. Doa kunt d’r Tsint mit de boot aa. Dat is óch ’t ieëtsjte wat e vertselt went ’t Aimée de duur óp maat.
‘Doa junt al kinger kieke of d’r Tsint kunt.’
‘Da mósse vier óch joa,’ zeët d’r pap.
Mar ieëtsjt wil ’t Aimée kieke wat in de tuut zitst.
‘’t Sjpieëldues-je,’ ruft ‘t.
’t Drieënt an d’r sjwungel. De tuen van ’t lidje uvver de sjtoomboot klinke. ‘t Anela hat ’t jehoeëd. ’t Kunt óch noa d’r jank. ’t Aimée vingt aa ’t lidje tse zinge. ’t Anela danst en krieënt. Wen ’t lidje oes is, zeët d’r pap: ‘Noen mósse vier doch lanksaam aa d’r jas aa doeë. Angesj kome vier tse sjpieë.’
Dat dunt ze óch. D’r pap zetst ’t Anela in d’r kingerwaan. En de mam hulpt ’t Aimée mit d’r mijter ópzetse. Sjun reët. Zoeë junt ze da. Óp waeg noa de sjtoomboot. D’r pap duit d’r kingerwaan. ’t Aimée an de hank bij d’r opa.
Doa sjtunt al jans jet kinger an d’r rank van ’t wasser. ’t Ziet óch kinger oes zieng klas. Ze hant allenäu inne mijter óp. Va vräud winke ze noa ee. De harmonie vingt aa tse sjpille. Natuurlieg Tsinterkloaslidjer. Ze zinge allenäu jód mit.
‘Dat zal d’r Tsinterkloas besjtimd hure,’ zeët de mam.
’t Aimée sjtelt ziech óp de tsieëne. Het wil kieke of de boot kunt. En ópins vingt de harmonie ‘ziech doa kunt de sjtoomboot’ aa tse sjpille. De kinger losse ziech óch hure. En dat hulpt. Want doa klinkt al de tuut van de boot.
‘Toet, toet, toet!’
De kinger sjpringe. Óch ’t Anela danst mit. Doa zient ze d’r Tsinterkloas en de Piete. ’t Ieëtsjte wat d’r Tsinterkloas zeët, is: ‘Wat ing sjun mijtere zien iech! Noen kriet uur zicher jet in d’r sjong.’
Óch de harmonie hat dat jehoeëd en sjpilt ’t lidje ‘Danke Tsinterklöas-je.’
D’r Tsinterkloas sjtiegt óp zie wies peëd. Zoeë riet heë durch de sjtroase va de sjtad. De Piete lofe mit. Óch de harmonie. De kinger blieve nog effe sjtoa en kieke d’r Tsinterkloas noa. Ze vräue ziech. Dizzen oavend kanne ze d’r sjong zetse. Dat hat d’r Tsinterkloas jezaad. Mörje is besjtimd jet dri.
’t Vingt al aa jet tse winge. O jee. Doa blieëst d’r wink teëje d’r mijter van ’t Aimée. Het kan ‘m nit mieë sjnappe. D’r mijter vilt in ’t wasser. Mit jroeëse oge kiekt het d’rhin. Lanksaam drieft d’r mijter óp ’t wasser voet. De mam pakt ‘m vas.
‘Da maache vier doch inne nuie mijter.’
Óch d’r opa truest ‘m.
‘Wen d’r Tsinterkloas nieëks joar kunt, maache vier werm inne sjunne mijter.’
Ze junt werm tseruk. En wie kótter ze bij heem kome, wie mieë d’r laach bij ’t Aimée tseruk kunt. Het dinkt an de werm sjokkelademilch en de printe. Die sjtunt heem óp hön tse wade. Alling ’t Anela zeët nog e paar moal: ‘oet.’ Het meent natuurlieg ‘voet, D’r mijter is voet.’
’t Ieëtsjte wat ‘t Aimée deed, is an ’t sjwungelsje drieëne. ‘Ziech doa kunt de sjtoomboot.’ Dat klinkt nog e tsieg moal. En ’t Anela danst jiddes moal mit. Bis dat de mam oes de kuche kunt. De sjokkelade milch is ópjewermd. D’r pap zetst de sjoal mit printe óp d’r dusj. Noen weëd nit mieë jezónge. Doa zörje de printe vuur. En dat vinge ze jaaroes nit sjlim. Ze sjmaache zoeë lekker.
Wen ’t duuster aa vingt tse weëde, junt ze d’r sjong ópzetse. Bij de kucheduur. E beks-je wasser en broeëd vuur ’t peëd d’rbij. En ing sjun tseechnoeng van d’r Tsint. ’t Aimée sjtriecht nog ins uvver d’r mijter óp de tseechnoeng. D’r opa jieët ‘m inne knoevel.
‘Sjteersje. Nieëks joar weëd d’r mijter nog sjunner. Sjlof mar lekker. En dreum mar van d’r mijter.’
D’r opa jeet werm noa heem.
‘Iech huur ’t wal, of jet in d’r sjong is.”
‘Joa, opa. Iech bel diech óp.’
