Deel 18  Bekkermutsj 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                               

 

d’r tsinten d’r piet

e fes va jónk bis aod

(illustraties: Annet Vincent)

 

 

                

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

Bekkermutsj

 

 

Ze zitse tsezame an d’r dusj in ’t tsimmer. ’t Aimée en d’r opa.
Óp mitwochmiddieg jeet het ummer noa d’r opa. Ze hant jraad de bótramme jaese.
Óp hu hat ’t Aimée ziech jans jevräud.
‘Opa, bauw kunt d’r Tsinterkloas.’
‘Joa mie Sjteersje. E joar is al werm um. D’r Tsinterkloas kunt.’
‘Wat junt vier dis joar maache?’
‘Ing mutsj.’
‘Vuur d’r winkter?’
‘Nae, nit vuur d’r winkter. Nit vuur an duur. Mar hei i hoes?’
‘Weëd ’t da kaod hei i jen hoes?’
‘Nit ing mutsj um tse werme.
‘Wat da vuur ing mutjs?’
‘Ing mutsj um tse bakke. De mutsj van inne bekker.’
‘Ao, da junt vier jet bakke?’
‘Joa Sjteersje. En wat, dat zals te nog wal zieë.
Ieëtsjt junt vier de mutsj maache.’
Oes de kas pakt d’r opa e sjtuk wiese kartong en e vel wies papier.
Oes d’r kartong sjniet e tswai brei sjtrefe. Heë bingt ing sjtreef um d’r kop van ’t Aimée.
‘Iech jon de moas neëme. De mutsj mós ja passe.’
Woa de sjtreef kartong bijenee kunt, maat heë ze anee mit tswai nietjer.
‘Noen bij diech opa. Zal iech ’t doeë?’
’t Aimée deed ’t zelfde bij d’r opa. Heë hulpt ‘m mit de nietjer.
Noen kunt ’t wies papier. Doa maat e de aovezie van de bekkerjmutsj va.
Óch mit nietjer vas an d’r kartong. ’t Aimée zetst ziech de mutsj óp d’r kop.
‘Kiek ins opa. De mutsj past!
‘Joa, noen bis te inne richtieje bekker.’
D’r opa deed ‘m noa.
‘Kiek ins Sjteersje. Nog inne bekker.’
Ze laache. ’t Aimée klatsjt i jen heng.
‘Junt vier noen richtieg bakke?’
‘Zicher junt vier richtieg bakke. Mar nit noen. Ieëtsjt junt vier de mutsj nog jet tsere.
En nieëkste waech, da weëd jebakke.’
Mit kluurpotloeëde tseechene ze Tsinterkloas en Piete. D’r mond en d’r zak mit jesjenker.
’t Peëd van d’r Tsinterkloas. Óngertusje is de mam van ’t Aimée hingenum
durch ’t jadepöats-je eri kome. Ze kiekt durch de vinster.
D’r opa en ’t Aimée hant ’t nog nit durch. Ze zunt zoeë besjeftiegd mit de mutsje.
De mam zient ze nit. D’r opa vingt aa tse zinge. ‘
Tsinterklöas-je kom mar binne mit d’r Piet.’
’t Aimée zingt mit. En doa hure ze de sjtim van de mam. Die zingt óch mit.
‘Want vier zitse allenäu eëve reët.’
Verwóngerd kieke ze óp.
‘Dag mama,’ ruft ’t Aimée.
‘Uur zut zoeë besjeftiegd. Uur hat miech jaar nit jehoeëd.’
‘Kiek ins wat vier hant jemaad?
‘Iech zien ’t. Hei weëd jebakke.’
‘Joa,’ zeët d’r opa.’Nieëkste waech. Da zal ’t hei herlieg ruuche.’
D’r opa ruumt alles werm óp. De mutsje zetse ze óp de vinsterbank.
‘Kiek Sjteersje. Noen kanne vier al losse zieë, dat ’t Tsinterkloasfes kótterbij kunt.’
’t Aimée deed ziech d’r jas aa en leuft mit de mam eroes noa d’r fiets.
‘Bis nieëkste waech opa. Iech vräu miech.’
‘Iech óch Sjteersje.’
De mam en ’t Aimée winke. Ze fietse noa heem.
D’r opa winkt óch. Bis heë ze nit mieë ziet.