|
Guus Knebel
|
De sjokkelademilch en de printe sjmaache hön jód. D’r opa jeet werm noa heem. ’t Esmée jeet nog effe mit. ’t Hat noen de sjong aa. Aaf tsouw lieët de zon ziech zieë. De sjtivvele broecht ’t noen nit. In de taesj van d’r jas zitst d’r voeëjel van d’r Piet. Heë lieët ‘m an d’r opa zieë. ‘Dem verwaar iech bis sjtrak in d’r jaad.‘Ao da pak iech ’t vuejelsje um tse fleute.’ Heë vingt aa tse fleute. ’t Esmée verzukt ‘m noa tse doeë. Zoeë kome ze bij d’r jaad. ’t Pöats-je sjteet óp. D’r opa kiekt mit jroeëse oge. ‘Wie kan dat? Iech wees zicher dat iech ’t tsouw han jedoa.’ Lanksaam duie ze ’t pöats-je wieër óp. Noen weëde de oge van ’t Esmée óch jroeëser. Ze wisse nit wat ze zient. ‘E voeëjelhuus-je,’ fluustert d’r opa. ‘E voeëjelhuus-je,’ ruft ’t Esmée. Joa doa sjteet e richtieg voeëjelhuus-je. ‘Kiek ins wat draa hingt, Sjteersje?’ ‘Inne sjirm,’ róffe ze tsezame. ’t Esmée sjpringt in de loeët. ‘D’r Piet is alwerm jeweë.’ ‘Joa Sjteersje. En heë hat d’r sjirm tserukbraad. Deë hauw e nit mieë nuedieg. ’t Is ja drueg.’ ’t Esmée leuft noa ’t voeëjelhuus-je. ‘Doa likt inne brif i.’ D’r opa huft ‘m óp. Het pakt d’r brif. ‘Doa sjteet jet jesjraeve. Kans te miech dat vuurleëze, opa?’ ‘Loester mar. Dag opa. Dag Esmée, of mós iech zage Sjteersje? Iech bin nit uvver ’t pöats-je jeklomme. Dat jong nit mit ’t voeëjelhuus-je. D’r Tsint wil uuch dat sjenke, umdat uur ós hat jehólpe mit d’r sjirm. Adieë, d’r Piet. En nog jet. De tseechnoeng hingt bij d’r Tsint boave ‘t bed.’ ’t Esmée danst in ’t rónk. ‘Boave ’t bed!’ D’r opa sjtikt d’r sjirm in de loeët. Heë danst mit. ’t Esmée deed ‘t papier van ’t sjokkelade vuejelsje. E fes umdat noen tse aese. D’r opa jeet eri. ‘Iech hol ’t voeëjelfleutsje.’ Fleutens danse ze durch d’r jaad. D’r opa bliet ópins sjtoa. ‘Waad. ’t Voeëjelhuus-je is vuur de vuejel. Wen vier tse hel laache en fleute. Da kome ze nit.’ Óch ’t Esmée bliet sjtoa. ‘Opa, wao zunt de vuejel da?’ ‘Iech dink nog wied voet.’ ‘Wied voet? Wie wied?’ D’r opa wiest mit d’r sjirm in de loeët. ‘Iech dink jans hoeëg.’ ‘Zoeë hoeëg woa de oma woeënt.’ D’r opa knikt. ‘Da kanne de vuejel, opa, ós vertselle uvver de oma.’ D’r opa knikt alwerm. ‘Wen ze fleute, vertselle ze uvver de oma.’ ‘Wat sjun, da mósse vier jód loestere. De oma viert óch Tsinterkloas.’ ‘En de vuejel, Sjteersje. Wits te ’t nog? Sjträue vuur de vuejel?’ Heë jeet noa ’t sjtelsje. Kunt tseruk mit ing tuut neus-jer vuur de vuejel. ’t Esmée in de erm van d’r opa. Het sjträut vuur de vuejel in ’t huus-je. ‘Noen bin iech d’r Piet.’ Tsezame junt ze eri. D’r opa bliest häusj óp ’t fleut-sje. ’t Esmée klopt óp de duur. ‘Tsinterkloas. Wat e sjun fes,’ zeët d’r opa, ‘óch vuur de vuejel.’ ‘Óch vuur de oma,’ zeët ’t Esmée. |
|||
|
voeëjelhuus-je
tseechnoenge: Annet Vincent |
