Deel XIX
Könnek

D’r meester is e bis-je krank. Ing juffrauw is in de klas. Zoeëlang bis d’r meester werm besser is. Vurrieje waech hat de ieëtsjte keëts van d’r Adventskrans jebrankd. Doe woar d’r meester nog doa. D’r Tsinterkloas koam óp bezuk in de klas. Tsezame mit d’r meester hant ze Tsinterkloaslidjer jezónge. De juffrauw zitst óp d’r leëstroeën. Ze kan jans sjun vertselle. Óch is hu d’r Mike in de klas. Deë liert um meester tse weëde. Heë zitst tusje de kinger. De juffrauw vertselt uvver ing vrauw en inne man. Ze woeënete in e land hei wied vandan. E kink woeëd bij hön jeboare. Wat woare ze vroeë, de mam en d’r pap. In ’t land woar evver inne könnek deë nit zoeë vrundlieg woar. Heë hauw jehoeëd, dat e junke jeboare woar. En dat junke zouw d’r nuie könnek weëde. Dat wool heë nit. Doarum jong heë alle junker ópsjlisse in zie palies. Tsoldate trókke durch ’t land. Ópzuk noa junker. De mam en d’r pap zunt doe óp de vlóch jejange. Óp e ëezeltje noa e anger land. En de lu in dat land woare vrundlieg. Doa hant ze kanne woeëne bis d’r  könnek tse aod woar um óp d’r troeën tse zitse. Ziene zoon woeët d’r nuie könnek. Deë woar vrundlieg. Wie d’r pap en de mam dat hoeëte zunt ze tseruk kome mit hön kinke. Vroeë woare ze um werm in hön hoes tse woeëne.  
De kinger vónge ’t ing sjun jesjiechte. Vuural óch umdat ze jód woar aafjelofe.
‘Weë hauw die jesjiechte al ins jehoeëd,’ vroagt de juffrauw.
’t Ilse sjtikt als ieëtsjte d’r vinger óp.  
‘Ise, wits doe wie ’t kinke heesjet?’
‘Joa juffrauw. Jezus.’
‘Jód zoeë en de mama en d’r papa?
‘D’r naam van de mama is Maria. En d’r papa Joeëzef.’
‘Priema Ilse. Da darfs doe de tswaide keëts aasjtaeche.’
’t Ilse leuft noa d’r adventskrans. De juffrauw winkt noa de anger kinger in de klas.
‘Komt óch d’rbij. Da maache vier ing foto. Die kanne vier noa d’r meester sjikke.’
‘Ao joa,’ ruft d’r Edwin, ‘meester weëd mar werm besser.’
D’r meester Mike maat mit ziene tillefong de foto. ’t Roos sjtikt d’r vinger óp.
‘En Roos,’ zeët de juffrauw.
‘D’r meester zingt doa óch e lidje bij. ’t Lidje vuur ’t krismeersje. Bij de tswaide keëts. Dat han iech de kinger van ’t vurriegs joar wal ins hure zinge.’
’t Roos zingt ’t lidje: ‘lalalala’. De wöad wees iech nit mieë.’
‘Da maach iech de nui wöad. Alling jietaar sjpille kan iech nit.’
D’r Mike sjteet óp. Pakt de jietaar van de moer.
‘Dat kan iech waal.’

in de klas is noen ing juf
vuur d’r meester heë is krank
ze vertselt jet van e kink
óp de vlóch noa anger lank
doch ’t kan werm flot tseruk
vroeë noa heem zie jroeës jeluk

pap en mam in eje hoes
voet d’r könnek va vöal leed
leëve noen i vrid en vräud
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol krismes-heem.