(laat u voorlezen!)

deel nuung

Kamieël

De kinger junt noa jen sjoeël. Ze vräue ziech. Hu viere ze mit d’r meester fes. ‘t Kris-fes. De loeët is jries. D’r Laurens sjtikt ing hank oes.
‘Kiek, ing sjneivlok.’
Heë verzukt ’t vlöks-je tse pakke. Doa vilt nog ee. En nog ee. Ummer mieë. De kinger sjpringe. Jraad hu. Sjnei. Vuur de krisvakans. Ze danse en sjpringe. D’r meester sjteet óp d’r sjpieëlplai. Heë hat ing dikke sjal um. Ing wolle mutsj uvver de oere je-trókke.
‘Vuurdat vier eri junt, maache vier inne sjpatseerjank. Durch d’r nuie sjnei. Vier hant ing wiese krismes.’
Ze lofe durch de sjtroase van de noabersjaf van de sjoeël. Hinger de letste hoezer is inne veldwaeg. De vlokke sjnei blieve ligke. Hei en doa weëd ’t al wies. ’t Judith zingt Jingle Bells. De anger kinger dunt mit. Zoeë sjpatsere ze tseruk noa de sjoeël. Hank i hank. E paar kinger je-ermd mit d’r meester. Bij de sjoeël kloppe ze ziech d’r sjnei van de kleier. In de klas bliet ’t lit oes. D’r sjnei sjiengt kloar eri. De kinger werme ziech. Ze hant roeë bakke kraeje.
‘Meester, wienieë maache vier de keëtse aa,’ vroagt d’r Edwin.
Óp jiddes benks-je sjteet ing keëts.
‘Edwin, doa wade vier effe mit,‘ zeët d’r meester.
‘Woarum, meester? Mósse vier da nog liere?’
D’r meester deed jraad of e ‘joa’ zeët. ’t Christina sjpringt reët.
‘Nae wa! Vier hant doch krismes.’
D’r meester jriemelt.
‘Vier liere hu… fesviere!’
De kinger klatsje en róffe: ‘Houw!’
De hank van d’r meester wiest umhoeëg. De kinger sjwieje. Heë leuft noa de kas. Doa-óp ligke de kroeëne die de kinger jemaat hant.
‘Uur zut allenäu könnigke. Jouw könnigke.’
Ee vuur ee kome de kinger noa de kas. Ze zetse ziech hön kroeën óp.
‘Ing klas vol könnigke.’  
De kroeën van d’r Laurens zakt bij ‘m uvver de oere. Is jet tse jroeës. Heë zetst ziech de kroeën noa hinge óp d’r kop.
‘Maache vier noen de keëtse aa?’
D’r meester kiekt eroes.
‘Effe wade.’  
Óch de kinger kieke eroes. Ze wisse nit wat ze zient. D’r man en de vrauw van ’t hoes an de anger zie van d’r busj kome aalofe. Neëver hön leuft d’r pap van d’r Aba-koula.
‘Kiek, inne kamieël,’ ruft d’r Edwin.
D’r pap van d’r Abakoula hilt ing lieng vas van inne kamieël. Óp d’r sjpieëlplai bingt heë de lieng an inne boom. Ze kome eri. De vrauw,  d’r man en d’r pap. D’r meester sjpreit de erm.
‘Welkom!’
De kinger dunt ‘m noa.
’Welkom!’
De vrauw, d’r man en d’r pap van d’r Abakoula losse tsezame als ieëtsjte de veerde keëts brenne. De kinger maache doanoa hön keëtse aa bij d’r adventskrans. De vrauw en d’r man dele krisplets-jer oes. Zelver jebakke. D’r meester sjud bechere mit sjokkelademilch i. ’t Christina leëst de jeboertjesjiechte van d’r Jezus vuur. An duur sjteet d’r kamieël nog ummer jedóldieg bij d’r boom. ’t Sjneit nit mieë. D’r sjpieëplai is wies bedekt. Noa sjoeël leuft d’r pap van d’r Abakoula rungs-jer mit d’r kamieël uvver d’r plai. De kinger darve um de buet óp d’r kamieël mitvare. Vuurdat ze eroes junt zingt d’r meester e nui sjtuk oes ’t krismeersje. De sjnoare van de jietaar klinke. De kinger zetse ziech de kroeën óp d’r kop.   

in ing klas vuur ós bekankd
drage ze ing könnikskroeën
zelver hant ze die jemaat
zitse doamit óp ing troeën
plaatsj va vräud en alle vrid
zinge doa dis leefdeslid

krismeskroeëne drage vier
alle lu wie diech en miech
hulp vuur miensje óp de vlóch
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol kris-jezank