’t Lit sjpringt óp jreun. Lü sjtèche uvver. Ze zint óngerweëgs noa jesjefter. D’r daag vuur krismes weëd ’t letste nog jehold. Hönne sjrit is flot. Ze uvverlofe ziech bauw. De auto’s wade. In d’r sjtroom leuft d’r Wiel mit. Lanksaam mar flot jenóg um ’t roeë lit vuur tse zieë. An de uvverzie bliete sjtoa. Heë veëgt ziech ing troan aaf. D’r wink is frisj en sjniet durch de kleier. In de etalage vuur ziech ligke krisböl. Óp e sjtuk kartong sjteet jesjrève, 50 %. D’r daag vuur krismes zint de böl nog mar de haofsjeet weëd. Wat zouwe ze mörje weëd zieë? Vuur d’r zebra sjtunt lü. ’t Lit is werm roeë. D’r Wiel leuft durch. Krismoezziek jeet verlore in d’r klank van ’t verkieër. Bij de lantaarnpöal sjtunt krisbeum. An inne lampepoal hange blomme mit e bild van e meëdje. Inne mond jeleie woar ’t óp weëg noa sjoeël uvvervare durch inne vrachwaan. Ónger de oge va vrung óp sjlaag doeëd. D’r ieëtsjte zóndieg van d’r advent woar ee en al troeër. Vuur bij ’t meëdje heem is de krismes wied voet. Ing vrauw leuft vus-je vuur vus-je hinger inne rollator.
‘Dag Wiel, biste óngerweëgs vuur ’t kriskinke?’
‘Nè Traudsje. Iech kiek jet erum.’
‘Witste dat iech óch in ’t bejaardehoes kom woeëne.’
‘Joa Traudsje, wienieë?’
‘In d’r jannewaar, uvver e paar wèche. Iech bin zoeë sjleët óp de bee en jans alling in dat jroeëse hoes. Dat weëd miech tse vöal.’
‘Da kanne vier nog ins óp de kettekaresel,’ laacht d’r Wiel.
‘Joa witste dat nog,’ zeët ’t Traudsje.
’t Traudsje woar vuur d’r Wiel ’t ieëtsjte meëdje. ’t Woar aajevange óp de kirmens. In de kettekaresel wòrp d’r Wiel mit ’t sjteultje van ’t Traudsje. Dat keëket ’t oes en wadet dróp bis d’r Wiel ’t sjteultje werm sjnappet. Sjtoots lofet heë mit zie meëdje uvver de kirmens. Noa al die joare is de kettekaresel nit verjèse. ‘t Sjteultje vloog voet en is werm tseruk.
‘Wat dees doe die daag, Wiel?’
‘D’r ieëtsje daag kunt d’r jong miech hoale en d’r tswaide daag ’t meëdje. En wieër is in ’t hoes nóg jet tse doeë. En doe?’
‘Mieng doater kunt miech dizze middaag hoale. Vier junt ieëtsjt noa de kingermès. De klingkinger dunt mit. Ze hant miech jraad nog ópjebeld. Oma, komt uur óch, vier zint engele.’
’t Traudsje laacht en zeët nog ins ‘engele’.
D’r Wiel kiekt ‘m aa. Joa engele, zoeë vloog het óch ins in de kettekaresel, inne engel.
‘Iech mós joa, angesj bin iech nit óp tsiet veëdieg. Sjun daag wa Wiel. Bis dernoa.’
‘Doe óch Traudsje.’
Vus-je vuur vus-je, d’r jank van ’t Traudsje noen. D’r Wiel kiekt hem noa. ‘Traud,’ flüstert heë.
Bij d’r zebra sjtikt ’t uvver. ’t Lit is lang jenóg jreun. D’r Wiel leuft wieër. Heë hat zin um noa ing kingermès tse joa. Bij e jesjef bliete sjtoa. Mit jroeëse oge sjtaart heë noa de etalage, woa engele mit köadjer an d’r plavong hange. In de roet ziet heë ’t Traudsje bij d’r lampepoal mit de blomme verbij joa. De vrauw van ’t jesjef kunt eroes.
‘Is ’t üch nit jód?’
‘Iech han inne engel jezieë?’
‘Wat vuur inne?’
D’r Wiel wiest reët vuur ziech oes.
‘Da komt mar mit.’
De vrauw leuft eri en maat d’r engel los van ’t köadje.
‘Is ’t vuur e kris-jesjenk?’
Heë kiekt de vrauw vrundlieg aa ‘Engele wille vleie. Die kanste nit ipakke.’"
D’r Wiel leuft werm an duur. Vus-je vuur vus-je. Tusje de blomme an d’r lampepoal hingt inne engel. Inne AWACS vleit neer uvver. D’r sjatte van d’r vliejer sjtriecht uvver de sjtroas. De zon jeet ónger. De engele sjpreie hön vlüejele. Inne sjiemmer va vrid kunt uvver de eëd. D’r Wiel veëgt ziech ing troan aaf. Wim Heijmans, Kirchroa 2005
Engelen
Het verkeerslicht springt op groen. Mensen steken over. Ze zijn op weg naar de winkels. De dagen voor kerstmis worden de laatste dingen nog gekocht. Hun voetstap is snel. Ze lopen zich bijna zelf voorbij. De auto’s wachten. In de stroom loopt Wiel mee. Langzaam maar vlug genoeg om het rode licht voor te zijn. Aan de overkant blijft hij staan. Hij veegt een traan af weg. De wind is koud en snijdend. In de etalage waar hij voor staat liggen kerstballen. Op een stuk karton staat, 50 %. De dagen voor kerstmis zijn de ballen nog maar de helft waard. Wat zouden ze morgen waard zijn? Voor het zebrapad staan mensen. Het verkeerslicht is weer rood. Wiel loopt door. Kerstmuziek gaat verloren in de klank van het verkeer. Bij de lantaarnpalen staan kerstbomen. Aan een lantaarnpaal hangen bloemen met een foto van een meisje. Een maand geleden was ze op weg naar school aangereden door een vrachtwagen. Voor de ogen van haar vrienden óp slag dood. De eerste zondag van de advent was een en al verdriet. Voor de familie van het meisje is kerstmis ver weg. Een vrouw loopt voetje voor voetje achter een rollator.
‘Dag Wiel, ben je onderweg voor het kerstkindje?’
‘Nee Trouwtje. Ik kijk wat rond.’
‘Weet je dat ik ook in het bejaardenhuis ga wonen.’
‘Ja Trouwtje, wanneer?’
‘In januari, over een paar weken. Ik ben zo slecht ter been en helemaal alleen in dat grote huis. Dat is te veel voor mij.’
‘Dan gaan we nog eens op de carrousel,’ lacht Wiel.
‘Ja, weet je dat nog,’ zegt Trouwtje.
Trouwtje was voor Wielzijn eerste meisje. Het begon op de kermis. In de zweefmolen wierp Wiel met het stoeltje van Trouwtje. Die schreeuwde en wachtte tot Wiel het stoeltje weer greep. Trots liep hij met zijn meisje over de kermis. Na al die jaren is de carrousel niet vergeten. Het stoeltje vloog weg en is weer terug.
‘Wat doe jij met die dagen, Wiel?’
‘De eerste dagen haalt mijn zoon me en de tweede dag mijn dochter. En verder is er in het huis nog wat te doen. En jij?’
‘Mijn dochter haalt mij vanmiddag op. Wij gaan eerst naar de kindermis. De kleinkinderen doen mee. Ze hebben me net nog opgebeld. Oma, komt u ook, wij zijn engelen.’
Trouwtje lacht en zegt nog eens ‘engelen’.
Wiel kijkt haar aan. Ja engelen, zo vloog ze ook eens in de carrousel, een engel.
‘Ik moet gaan, anders ben ik niet op tijd klaar. Mooie dagen Wiel. Tot ziens.’
‘Jij ook Trouwtje.’
Voetje voor voetje, de gang van Trouwtje nu. Wiel kijkt haar na ‘Trouw,’ fluistert hij.
Bij het zebrapad steekt ze over. Het licht is lang genoeg groen. Wiel loopt verder. Hij heeft zin om naar een kindermis te gaan. Bij een winkel blijft hij staan. Met grote ogen staart hij naar de etalage, waar engelen met touwtjes aan het plafond hangen. In de ruit ziet hij Trouwtje bij de lantaarnpaal met bloemen voorbij gaan. De vrouw van de winkel komt naar buiten.
‘Voelt u zich niet goed?’
‘Ik heb een engel gezien?’
‘Welke?’
Wiel wijst recht vooruit.
‘Komt u maar mee.’
De vrouw loopt naar binnen en maakt de engel los van het touwtje.
‘Is het een kerstcadeau?’
Hij kijkt de vrouw vriendelijk aan ‘Engelen willen vliegen. Die kun je niet inpakken.’
Wiel loopt weer op straat. Voetje voor voetje. Tussen de bloemen aan de lantaarnpaal hangt een engel. Een AWACS vliegt laag over. De schaduw van het vliegtuig glijdt over de straat. De zon gaat ónder. De engelen spreiden hun vleugels. Een waas van vrede gaat over de aarde. Wiel veegt een traan weg.