De juffrauw Miriam hat ‘t bóch tsouw jemaat.
‘Sjpinne zunt leef,’ zeët ‘t Janna.
De juffrauw deed mit de vingere sjpinnepuet noa.
‘Joa en ze kanne kriebele.’
De kinger jräuele ziech.
‘D’r Rochelaar is inne tsenkkop,’ ruft ‘t Lieke.
‘t Is e vies bieës,’ zeët de juffrauw.
‘De sjpin is e leef bieës,’ zeët ‘t Janna.
De juffrauw sjtikt ing hank óp.
‘Nit tsenke, da bis te e leef bieës.’
‘t Lieke vrieft ziech in de heng.
‘Da darfs te óch d’r sjong ópzetse.’
‘Natuurlieg, Lieke. Dat dunt vier allenäu.
Dat hat d’r Tsinterklo
‘t Sanne jeet reët sjtoa.
‘Alle kinger? Van de janse welt?’
‘Ejentlieg waal, mar doa zunt kinger
die zunt zoeë erm. Die hant jinne sjong
um óp tse zetse.
Mar vier kanne an d’r Tsinterkloas vroage
of die óch jet krieje.’
De kinger róffe jans hel ‘Joa!’
‘Iech maach ing tseechnoeng,’ zeët ‘t Sanne.
‘Sjun Sanne. Ing tseechnoeng mit kinger
die jing sjong hant. Da maach iech e lidje.
Tsinterkloas, e paar sjong vuur alle kinger óp de welt.’
5
