D’r Tsinterkloas en d’r Sjwatse Piet zunt nog ummer
óngerweëgs.
‘Vier lofe hei durch e sjun lank
en doch is jet an de hank,’ zeët d’r Piet.
‘Sjwatse Piet, doch. Woarum zoene mismód?
De Sjwatse Piete junt noen noa ‘t kastieël.
Doe bis bij miech en ‘t peëd riet.’
D’r Sjwatse Piet pakt ‘t peëd bij de tuejele.
‘Waat, waat, waat. Wat hat uur jezaad?
‘t Peëd riet. ‘t Is de huekste tsiet,
dat iech noa de hoeve kiek.
D’r klank sjiengt, e kapot hoefiezer,
noen bin iech wiezer.’
‘Dat meens te doch nit, Sjwatse Piet.
E kapot hoefiezer?’
‘Joawaal, iech wil uuch nit óp de kas krieje.
Uur móst aafsjtieje.’
‘En noen. Zoeë kome vier noets óp tsiet in ‘t kastieël.’
D’r Tsinterkloas sjtiegt van ‘t peëd.
‘’t Is um tse klage, mar ‘t peëd kan uuch nit drage.’
D’r Tsinterkloas sjtriecht ziech durch d’r baad.
‘Zalle vier ‘t hoefiezer zukke?’
‘Iech zaat al, iech bin wal wiezer.
Oane naal, hant vier nuuks an ‘t hoefiezer.’
‘Da zukke vier inne sjmid.
Doahinge urjens is inne boerehof. Doa junt vier hin.’
Tse vós junt ze wieër.
