De Piete kome bij ‘t kastieël aa.
‘Indlieg bij ‘t kastieël. Wat bin iech vroeë.
Noen broech iech diech nit mieë tse drage.’
Mar d’r Piet óp d’r ruk zeët nuuks.
‘Has te ‘t jehoeëd? Doa is ‘t kastieël. Zies te dat nit?
Piet, zaan ins jet.’
Heë lieët de bee van d’r Piet los.
Deë roetsjt lanksaam óppen eëd.
‘Ao, iech zien ‘t. Doe bis i sjlof jevalle.
Óp miene ruk i sjlof jevalle.
En iech diech mar drage.’
D’r inne Piet sjteet króm en sjlieëft durch.
‘Zaag Piet, weëd ins wakker!’
D’r Piet sjrukt wakker.
‘Woa bin iech?’
‘Óppen sjtroas. En jraad woa-ts te de janse tsiet bij
miech óp d’r ruk.’
Heë jeet lanksaam reët sjtoa. Vroagt nog ins:
‘Woa bin iech?’
‘Bij ‘t kastieël. Iech han diech ‘t janse sjtuk jedrage.’
D’r inne Piet laacht. ‘Triepel, trappel, triepel, trap.’
‘Laach doe mar. Iech han de kneuf aaf.
Koom vier mósse nog e kling sjtuks-je.
Dat kans doe wal humpele.’
D’r Piet leuft durch.
D’r inne Piet humpelt hinger hem aa.
‘Nit zoeë flot. Iech han nog sjlof.’
