Vuurdat ze noa heem junt zinge ze ‘t lidje
nog e paar kier.
D’r Tsinterkloas en d’r Sjwatse Piet
kome bij d’r boerehof. D’r Piet klopt óp de duur.
D’r boer maat de duur óp.
‘Dag meneer d’r boer.’
D’r boer kiekt verwóngerd. Heë wees nit wat e ziet.
‘Dag, Sjwatse Piet! Dag Tsinterkloas!
‘Hat uur e hoefiezer vuur ós?’
‘E hoefiezer? Nae, iech han jing peëd mieë.’
‘’t Peëd van d’r Tsinterkloas is e hoefiezer kwiet.
En noen kanne vier nit wieër. Dat is jans sjlim,
want de kinger va Nederland hant d’r sjong ópjezatst.
Die mósse vier allenäu bezukke.’
‘Hei in e dörp wieër öp, doa woeënt nog inne sjmid.
Mar dat is nog wied.’
‘Kanne vier ‘m nit hoale?’
‘’t Is al zoeë sjpieë.’
‘Iech dink Sjwatse Piet,’ zeët d’r Tsinterkloas,
‘dat vier bis mörje mósse wade.’
D’r boer knikt mit d’r kop.
‘Dat dink iech óch. Uur kant wal in de sjuur bis mörje...’
D’r Piet wees nit wat e huet.
‘In de sjuur bis mörje?’
‘Woarum nit?’ D’r Tsinterkloas laacht ins.
