Jeluklieg kome ze bij de bank. Ze zetse ziech.
D’r Piet deed ziech d’r sjong oes.
‘Hè, hè. Noen kan iech zieë , wat mit d’r vós los is.’
‘Los is, Sjwatse Piet? Dat hof iech nit vuur diech.’
‘Wat hofs te nit vuur miech?’
‘Dat d’r vós los zitst. Deë mós vas zitse.’
‘Dat meen iech nit.
Iech wil kieke wat an d’r vós is.
Miesjien zitst jet in d’r sjong? Ing noos?’
D’r Sjwatse Piet trukt ziech d’r sjong oes.
‘Kiek, doa vilt e sjtinke oes d’r sjong.
Dat zoos in d’r sjtong’.
D’r angere Sjwatse Piet vingt aa
tse laache en wiest noa d’r vós.
‘In de zuk va diech zitst e laoch.
D’r dikke tsieën sjtikt droes.’
Inne sjunne sjwatse dikke tsieën
oes de zuk. Inne janse dikke tsieën.
Ao, d’r tsieën is jesjwolle.
Dat kunt durch ‘t sjtinke.
Noen kan d’r Piet jaaroes nit mieë lofe.
En ze mósse nog zoeë wied.
Woar ‘t peëd van d’r Tsinterkloas mar doa.
Evver doa kanne ze nit óp wade. Nae dat jeet nit.
Ze mósse vuur d’r Tsinterkloas in ‘t kastieël zieë.
Alles mós jans jód in aoder zieë, vuurdat
d’r Tsinterkloas kunt. Sjtel diech ins vuur,
dat ‘t aese nit jekaocht is.
