D’r Tsinterkloas viert óp zie peëd.
D’r Sjwatse Piet leuft d’rneëver.
‘Wat vräu iech miech óp ‘t kastieël,’
zeët d’r Tsinterkloas. D’r Piet laacht.
‘Joa, ‘t kastieël doahinge, iech kuet wal zinge.’
‘ Doe kans dat doch zoeë sjun zage, Sjwatse Piet.’
‘En Tsinterkloas, wat junt vier doeë?’
‘Vier maache de kinger vroeë.’
‘Jód Tsinterkloas. Uur kant ‘t óch sjun zage.
Noen junt vier de peks-jer noa de kinger drage.’
‘Sjun wöad, Sjwatse Piet. Sjun wöad.
‘Iech han ‘t jehoeëd Tsinterkloas,
e sjun woad vleit durch de loeët.’
‘Ze klinke wie moeziek, Sjwatse Piet.’
‘Tiek, tiek, tiek. Iech huur al ing tsiet,
Tsinterkloas, kliek, kliek, kliek.’
‘E lidje um tse danse, Sjwatse Piet.
Tiek, tiek, tiek.’
‘Nae, Tsinterkloas inne vreëme klank.’
‘Wat maat ‘t óch oes, Sjwatse Piet.
Vier zunt i Nederland.
‘t Weëd werm e sjun verjoardiegsfes.’
‘E sjun fes? Iech wees ‘t nit. Iech huur e vreëm lid.
Kliek..., kliek..., kliek.’
Ze lofe durch. Ópins, doa passeert jet.
D’r Amerigo verluust e hoefiezer.
