‘Wat mós iech da zage?’
‘Zouw d’r Tsinterkloas al doa zieë,’
vroagt d’r inne Piet.
‘Iech wees ‘t nit. Misjien.
‘t Weëd al e bis-je duuster.’
‘Waad. Iech probeer ins miene sjong aa tse doeë.
D’r dikke tsieën is nit mieë zoeë dik, jeleuf iech.’
‘Zal iech ins dri kniefe?’
‘Ao, Piet! Miene sjong! Deë is voet.’
‘Diene sjong is voet?’
‘Voet. Oes mieng bóksetaesj.
Vier mósse ‘m zukke.’
‘Doa bin iech tse mui vuur en ‘t weëd al duuster.
Dat kanne vier mörje doeë.’
Heë leuft noa ‘t kastieël.
D’r Piet humpelt hinger hem aa.
In ‘t kastieël, zient ze dat d’r Tsinterkloas
nog nit doa is. D’r dusj is waal al jedekt.
Ze hant wuste honger, mar ze wille wade
mit aese bis d’r Tsinterkloas doa is.
Ze zetse ziech in de jroeëse sjteul in ‘t tsimmer.
Lekker lankoes.
Noa e tsietsje valle ze in inne depe sjlof.
