Ejentlieg hauwe de Sjwatse Piete reëtsaaf mósse
joa. Noen fietse ze uvver d’r verkierde weëg. En
deë jeet in inne krink. Zoeë kome ze werm tse-
ruk woar ze jraad óch woare. Ze wisse nit wat ze
zient. Uvver d’r weëg is ing wiese sjtrief.
‘Kiek ins Piet.’
‘Woa?’
‘Doa, óppen eëd. Zies te ’t nit?’
‘ Joawaal, ing wiese sjtrief. ’t Is doch nit…’
’ Wat is ’t nit?’
D’r inne Sjwatse Piet kiekt vuurzichtieg um.
Heë sjrikt.
‘Sjwatse Piet, doa hinge ós is óch ing wiese sjt-
rief.’
D’r angere Sjwatse Piet kiekt óch um.
‘Doa is óch ing wiese sjtrief. Wat jelui.’
‘Dat is nit jelui. En va reëts kunt óch ing sjtrief.’
‘Doa koame vier jraad vandan.’
‘Jód jezieë, Piet. Vier hant in inne krink jevare.’
‘Zies te noen,’ zeët d’r angere Piet, ‘vier hauwe
reëts aaf mósse joa. Mar wat is noen die wiese
sjtrief?’
‘Jank ins kieke.’
D’r angere Sjwatse Piet leuft noa de sjtrief. Heë
