‘Tè, tèèèèè!’
D’r Sjwatse Piet sjpringt ’t tsimmer eri. Óp d’r
kop hilt e hudje mit e mölensje vas. Heë sjneurt
durch ’t tsimmer. ’t Mölensje drieënt rónk. D’r
Sjwatse Piet wees nit wat e ziet. Heë vingt aa hel
tse laache. Mit de bee in de loeët.
‘Wat mós dat vuursjtelle? De jekke hód. Doe
müets diech ziech zelver ins zieë. Dat wies jezich
en deë jekke hód.’
D’r Sjwatse Piet bliet sjtoa.
‘Dat is nit um tse laache. Iech han jraad d’r wink
oesvónge.
‘D’r wink?’
‘Joa, d’r wink. Iech kan ’t losse winge. Kiek zoeë.’
Heë sjneurt alwerm durch ’t tsimmer.
‘Zies te noen wat passeert?’
‘’t Mölensje drieënt,’ zeët d’r inne Sjwatse Piet.
‘Jenauw. En wat passeert wen ’t mölensje drie-
ënt?’
D’r inne Sjwatse Piet waad effe.
‘Wink.’
D’r angere Sjwatse Piet klatsjt i jen heng.
‘Jód jezieë. Tètèèè, Iech bin inne oesvinger!’
