duur e bis-je óp. Uur kant zoeë eroes.
De duur zetst heë e bis-je óp.
‘Zut mar nit bang. Iech blief hei sjtoa, beweëg
miech nit en zal nit óp uuch treëne.’
Mit ing hank hinger de oeëre loestert e, of e jet
huet.
‘Nog ummer jinne piep van ing moes tse hure.
Of zut uur al voet? Dat hauwt uur miech óch ins
kanne zage. Noen sjton iech hei vuur nuuks tse
wade. Of zitst uur urjens in e eks-je miech oes
tse laache. Joa, dat dink iech. Uur zitst miech
oes tse laache. Zoeë zut uur. Vies jries muus mit
lang sjtets. Wits te wat. Iech zal uuch vange.’
Heë kruuft uvver ’t jebun.
‘Da sjtriech iech uuch wies aa en sjnie de sjtets
aaf. Zoeë weëd uur werm meëlmentjer en sjik
iech uuch tseruk noa d’r könnik Koare. Daag!
Jemeen wa? Mar wat uur dut is óch jemeen.
Meël voetpakke.’
Effe bliet e óp ’t jebun zitse.
‘Jemeen… wa?... Nae, dat darf nit. Wist uur wat?
Iech don jet meël vuur uuch in e kumpje. Dat
zets iech bij de duur. Iech zets jinne sjong vuur
uuch óp, mar e kumpje. En da kriet uur meël. Is
