‘Joa, dat vong d’r könnik van ’t land Kore, d’r
könnik Oar, deë vong dat óch. Deë woeët jans
wus. Heë zaat teëje de meëlmentjer: Vuur sjtroaf
zut uur van noen aaf aa nit mieë sjun wies, mar
jries en jrauw. Mit lang sjtets most uur uvver de
eëd kroefe. Heë joog ze voet.’
‘Woa zunt ze da noen,’ vroagt d’r inne Sjwatse
Piet.
‘Da wees iech nit. Mar aaf en tsouw kome ze
tseruk um sjtiekem löchs-jer in de meëlzek tse
knage. Doarum most uur jód oeskieke, Sjwatse
Piete.’
D’r angere Sjwatse Piet jieët d’r man van de mö-
lle ing hank.
