Óp d’r fiets kunt d’r Sjwatse Piet bij de mölle.
‘Meneer van de mölle! Meneer van de mölle,’
ruft e.
D’r man van de mölle maacht de duur op.
‘Weë is doa zoeë an ’t keëke?’
‘Iech, meneer van de mölle.’
‘Weë iech? Ao, iech zien ‘t. D’r Sjwatse Piet!’
‘Joa, meneer van de mölle. Iech bin ‘t. D’r
Sjwatse Piet.’
D’r man van de mölle mós laache.
‘D’r Sjwatse Piet op inne fiets?’
D’r Sjwatse Piet sjtiegt aaf. Heë zetst d’r fiets te-
ëje de moer.
‘Iech bin nit alling. Doa kunt nog inne Sjwatse
Piet.
‘Nog inne Sjwatse Piet? Óch óp de fiets?’
‘Heë kunt tse vós.’
‘Tse vós? En woarum?’
‘Heë is wies. Zie jezich is wies.
‘Zie jezich is wies? Inne wiese Sjwatse Piet! Kan-
ne wiese Piete nit fietse?
‘Joawaal, heë kan wal fietse. Ejentlieg is heë
sjwats. Jenauw wie alle Sjwatse Piete is heë
sjwats.
