De Sjwatse Piete vare óp d’r fiets tseruk noa de
bekkerij. Ze hant nit durch, dat e löchs-je in d’r
zak zitst. ’t Meël leuft droes. D’r Sjwatse Piet
vuur óp de sjtang broecht nit tse treëne. Heë
vingt aa tse tselle.
‘Ee, tswai, ee, tswai.’
‘Doe broechs nit tse tselle.’
‘Iech wil diech helpe. Da jeet ’t fietse flotter.’
‘Dat is nit nuedieg. Vier zunt zoeë bij de bekke-
rij.’
‘ Vier mósse hei reëtsaaf.’
‘Wits te dat zicher? Iech meen, dat vier reët-
durch mósse joa.’
‘Mósse vier da doa hinge reëtsaaf?’
‘Iech dink ‘t. Doa hinge junt vier reëtsaaf.’
In de mölle maat d’r man de duur op. Heë kunt
eroes. Óppen eëd ziet e meël.
‘Wat zien iech doa? Meël! Meël oes d’r zak. Oes
d’r zak deë de Sjwatse Piete hant mitjenoame.’
D’r man van de mölle leuft e sjtuks-je langs de
sjtrief. Hee bliet sjtoa en kiekt of e de Sjwatse
Piete urjens kan zieë.’
‘Zies te. Alwerm de muus. Iech hauw ’t nog zoeë
jezaad. Iech mós ze waarsjauwe. Angesj verlizze
