D’r zak meël ligkt hinge op d’r fiets van d’r Sjwa-
tse Piet.
‘Woa mós iech noen zitse,’ vroagt d’r angere
Sjwatse Piet. D’r inne Sjwatse Piet wiest.
‘Óp de sjtang van de fiets is nog plaatsj.’
‘Vuurdat uur jut, wil iech uuch nog jet zage
Sjwatse Piete. Paas op vuur de muus. Ze knab-
bele löchs-jer in de zek en sjnuutse ’t meël óp.’
‘Dunt muus dat?’
‘Joa, dat dunt muus. Ejentlieg woare muus vrui-
er wiese meëlmentjer.’
‘Jenauw wie doe,’ laacht d’r inne Sjwatse Piet.
D’r angere Sjwatse Piet vrieft ziech uvver ’t je-
zich.
‘Nae, zoeë jroeës waore de meëlmentjer nit. Ze
woare zoeë jroeës wie muus. En wist uur woa
die woeënete?’
De Sjwatse Piete wisse vöal, mar dat nit. Ze
sjudde d’r kop.
‘In ’t land Kore. En ose doa zoeëvöal korekörrel-
sjer op, dat nit jenóg körrelsjer uvver blove um
meël tse male.’
‘Dat is evver sjandalieg,’ sjoebt d’r angere Sjwa-
tse Piet.
