Yilmaz
Durch d’r jank van de sjoeël leuft inne Turkse jong van e joar of zivvetsing. An zieng hank leuft zie breursje mit. Heë jeet reët noa ’t lokaal va zienne vruiere meester.
‘Dag meester.’
‘Yilmaz. Mooi om je te zien.’
‘Meester ik ben geslaagd.’
‘Proficiat, Yilmaz. Wat goed.’
‘Nu ga ik naar de Hoge School.’
‘Welke richting?’
‘De Heao, meester.’
‘Dat gaat je lukken, Yilmaz.’
‘Ik denk het ook, meester. Ik heb goede punten.’
‘Weet je nog, Yilmaz, toen we op de speelplaats samen voetbalden?’
‘Ja, u juichte ook voor Turkije.’
‘In de klas hadden we naast de Nederlandse vlag de Turkse gehangen.’
‘Hebt u Turkije tegen Duitsland gezien?’
‘Wat denk je Yilmaz.’
‘We waren teleurgesteld.’
‘Dat kan ik me heel goed voorstellen. Onverdiend verloren.’
‘Ik moet gaan, meester. Ik moet mijn broertje naar huis brengen.’
‘Yilmaz, ik hoor nog wel van je. Misschien moet Turkije ooit eens tegen Nederland.’
D’r Yilmaz kiekt ‘m effe aa en trekt e duuster jezich.
‘Dan kunnen we elkaar feliciteren, Yilmaz.’
‘Dat doen we,’ zeët d’r Yilmaz. Mit e jeveul va heë lever wie iech. Mar heë laacht en winkt noa zienne meester va vruier.
‘Inne sjunne daag, meester.’
D’r meester laacht óch.
‘Wie dan óch, Yilmaz de zon kunt ummer oranje óp.
En sjiengt vuur jidderinne.’
Midde in d’r jank drieënt heë ziech um.
De hank reët in de loeët.
An de anger hank danst zie breursje mit.
Oranje hat ‘t.{gotop}
