okt IV
In ’t verbij joa kiekt d’r Joeëhan eróp. Noa de pollietieker. D’r hónk hilt e an de lieng. Binnekóts weëd jeweëld. Effe bliet e sjtoa. D’r hónk ruucht an d’r poal van e jroeës sjild. Doa sjtunt ze óp. Ier d’r hónk inne poeët kan ópheëve, leuft d’r Joeëhan durch. Heë laacht ins i ziechzelver. Kiekt nog ins noa ’t sjild.
‘Weë hilt wem an de lieng?’
In d’r vuurjaad bij ee van de hoezer langs d’r waeg noa d’r busj sjteet e sjpoeëk. D’r hónk bletsjt ins.
‘Dat is nit ech,’ zeët d’r Joeëhan. ‘Dat móts te doch ruuche.’
Heë trukt an de lieng. D’r sjtats va d’r hónk kwispelt. Doa zörgt d’r jeróch va d’r busj vuur. Zoeë jenisse zie de natoer. D’r hónk d’r busj. D’r Joeëhan de rouw. Ze leëve ziech oes. Frisj en vroeë. Mit dat jeveul kome ze werm heem. ’t Lieza bejrust hön. Vuur d’r hónk d’r drinkbak en d’r Joeëhan ing tas kaffe. En da de jemindlieje vroag: ‘Wie woar ‘t? Nuuks nuits?’
D’r Joeëhan zetst ziech an d’r dusj. ‘Sjpoeëke.’
‘Wat sjpoëke? Meens te miech?’
‘Nae óngerweëgs. Binnekóts kan me ze weële .’
‘’t Lieza sjud ins mit d’r kop.
‘Jeleufs te ’t nit? Vier hant e richtieg sjpoeëk jezieë. In inne vuurjaad. D’r hónk hat ‘m bejrust mit inne bletsj.’
‘Woar ’t jinne sjpeiel?’
D’r Joeëhan nimt inne sjloek. Ze kieke ziech aa. Tsejeliech zag ze teëjenee: ‘Sjpoeëk.’
Heë nimt nog inne sjloek.
‘Sjpoeëk. Dat sjtimt, Lies. Iech weël diech.’
Heë bekiekt ziech d’r hónk. Deë kwispelt mit d’r sjtats. Jinne bletsj.
.
