okt l
’t Letste kóffer laant heë i. De noabere kome eroes. Um d’r Jean oes tse winke. Heë kiekt noa de loeët.
‘Iech zien nog jinne voeëjel uvver vleie.’
Óch d’r noaberman kiekt eróp.
‘Doe bis d’r ieëtsjte voeëjel deë noa ’t zude vluut.’
D’r noaber broecht nit d’rvuur tse laache. Heë is nit zoeë va kome en joa. Mieë va blieve en winnieg endere.
D’r Jean wil zoeëvöal wie meuglieg kótbij ’t lit zieë. Doa veult e ziech bij heem. Lit sjtroalt de tsiet i ziech. Hat wie d’r Einstein al ins zaat, inne aafsjtand vuur ziech. Is ing luet vuur jiddrerinne. Maat jee óngersjeet. Doa veult d’r Jean ziech bij heem. D’r aafsjtand va ’t lit. Ing verbóngeheet die heë jeet moale in ’t winkterlit van ’t zude. Um klure tse losse sjtroale. Mit vräud vuur ee. Nieëks joar nimt e die sjilderije mit tseruk noa hei. In ’t fesjeveul va vrugjoar. Um wermde van ’t lit tse viere.
Joa, d’r Jean. Inne kuunsler. Bringer va hofnoeng. In de ieëwieje tsiet.
Ze winke noa ee. Noabere va kótbij en wiedvoet. Aafsjtand va versjtendnis.
