Engele

’t Lit sjpringt óp jreun. Lü sjtèche uvver. Ze zint óngerweëgs noa jesjefter. D’r daag vuur krismes weëd ’t letste nog jehold. Hönne sjrit is flot. Ze uvverlofe ziech bauw. De auto’s wade. In d’r sjtroom leuft d’r Wiel mit. Lanksaam mar flot jenóg um ’t roeë lit vuur tse zieë. An de uvverzie bliete sjtoa. Heë veëgt ziech ing troan aaf. D’r wink is frisj en sjniet durch de kleier. In de etalage vuur ziech ligke krisböl. Óp e sjtuk kartong sjteet jesjrève, 50 %. D’r daag vuur krismes zint de böl nog mar de haofsjeet weëd. Wat zouwe ze mörje weëd zieë? Vuur d’r zebra sjtunt lü. ’t Lit is werm roeë. D’r Wiel leuft durch. Krismoezziek jeet verlore in d’r klank van ’t verkieër. Bij de lantaarnpöal sjtunt krisbeum. An inne lampepoal hange blomme mit e bild van e meëdje. Inne mond jeleie woar ’t óp weëg noa sjoeël uvvervare durch inne vrachwaan. Ónger de oge va vrung óp sjlaag doeëd. D’r ieëtsjte zóndieg van d’r advent woar ee en al troeër. Vuur bij ’t meëdje heem is de krismes wied voet. Ing vrauw leuft vus-je vuur vus-je hinger inne rollator.
‘Dag Wiel, biste óngerweëgs vuur ’t kriskinke?’
‘Nè Traudsje. Iech kiek jet erum.’
‘Witste dat iech óch in ’t bejaardehoes kom woeëne.’
‘Joa Traudsje, wienieë?’
‘In d’r jannewaar, uvver e paar wèche. Iech bin zoeë sjleët óp de bee en jans alling in dat jroeëse hoes. Dat weëd miech tse vöal.’
‘Da kanne vier nog ins óp de kettekaresel,’ laacht d’r Wiel.
‘Joa witste dat nog,’ zeët ’t Traudsje.
’t Traudsje woar vuur d’r Wiel ’t ieëtsjte meëdje. ’t Woar aajevange óp de kirmens. In de kettekaresel wòrp d’r Wiel mit ’t sjteultje van ’t Traudsje. Dat keëket ’t oes en wadet dróp bis d’r Wiel ’t sjteultje werm sjnappet. Sjtoots lofet heë mit zie meëdje  uvver de kirmens. Noa al die joare is de kettekaresel nit verjèse. ‘t Sjteultje vloog voet en is werm tseruk.
‘Wat dees doe die daag, Wiel?’
‘D’r ieëtsje daag kunt d’r jong miech hoale en d’r tswaide daag ’t meëdje. En wieër is in ’t hoes nóg jet tse doeë. En doe?’
‘Mieng doater kunt miech dizze middaag hoale. Vier junt ieëtsjt noa de kingermès. De klingkinger dunt mit. Ze hant miech jraad nog ópjebeld. Oma, komt uur óch, vier zint engele.’
’t Traudsje laacht en zeët nog ins ‘engele’.
D’r Wiel kiekt ‘m aa. Joa engele, zoeë vloog het óch ins in de kettekaresel, inne engel.
‘Iech mós joa, angesj bin iech nit óp tsiet veëdieg. Sjun daag wa Wiel. Bis dernoa.’
‘Doe óch Traudsje.’
Vus-je vuur vus-je, d’r jank van ’t Traudsje noen. D’r Wiel kiekt hem noa. ‘Traud,’ flüstert heë.
Bij d’r zebra sjtikt ’t uvver. ’t Lit is lang jenóg jreun. D’r Wiel leuft wieër. Heë hat zin um noa ing kingermès tse joa. Bij e jesjef bliete sjtoa. Mit jroeëse oge sjtaart heë noa       de etalage, woa engele mit köadjer an d’r plavong hange. In de roet ziet heë ’t Traudsje bij d’r lampepoal mit de blomme verbij joa. De vrauw van ’t jesjef kunt eroes.
‘Is ’t üch nit jód?’
‘Iech han inne engel jezieë?’
‘Wat vuur inne?’
D’r Wiel wiest reët vuur ziech oes.
‘Da komt mar mit.’
De vrauw leuft eri en maat d’r engel los van ’t köadje.
‘Is ’t vuur e kris-jesjenk?’
Heë kiekt de vrauw vrundlieg aa ‘Engele wille vleie. Die kanste nit ipakke.’"
D’r Wiel leuft werm an duur. Vus-je vuur vus-je. Tusje de blomme an d’r lampepoal hingt inne engel. Inne AWACS vleit neer uvver. D’r sjatte van d’r vliejer sjtriecht uvver de sjtroas. De zon jeet ónger. De engele sjpreie hön vlüejele. Inne sjiemmer va vrid kunt uvver de eëd. D’r Wiel veëgt ziech ing troan aaf.
        Wim Heijmans, Kirchroa 2005