Bron

Inne werme wink sjtikt óp. De zon weëd plötslieg zieër werm. Ze sjtiegt flotter wie óp anger daag an d’r himmel. De tsiet is va sjlaag. Lü versjtèche ziech. Vinster en dure sjlisse ziech.
‘Wie lang leëve katse,’ vroagt ze.
‘Dat likt draa. Bij ós heem hauwe vier vruier ing kats die nüntsing joar woar wie ze sjtórf.’
En wie aod weëd e peëd?’
‘Van al wat leëft jeld, ’t likt draa.’
‘Woa aa?’
‘Wen vier dat jenauw wuste, da…’
‘Wat da?’
D’r Kaifoes kratst ziech ins in d’r baad en sjteet óp.
‘Ja, wat da…’
En mieë zeët heë nit.
‘Woa jeeste hin Kaifoes?’
Heë pakt de hank van de vrauw.
‘Isabella, iech jon ins kiekke wie lang iech leëf.’
Lanksaam duit heë zieng lippe óp heur hank.
‘Hei bij de sjprietsbron zal iech óp diech wade,’ zeët ’t Isabella. ‘De wermde va dieng lippe verwaar iech in mieng hank.’
Het lekt ziech de ing hank óp de anger. D’r Kaifoes jeet voet. Vanaaf d’r rank van de sjprietsbron kiekt ’t Isabella hem noa.. ’t Isabella sjtikt ing hank in ’t wasser en jeet d’rmit hin en heer. ’t Kloetsjt en jieëft e keul jeveul in de hits van d’r zommerdaag. Drüppe sjpringe óp. ’t Weëde diamante sjtroalend in de zon. Ze rije ziech in ing kette. Ing kette um d’r haos van ’t Isabella. D’r kop hilt ’t e bis-je sjuin en drieënt mit d’r Kaifoes mit. Bis heë ing sjmaal jaas eri jeet. Lanksaam jeet d’r kop eraaf. Het sjtaart noa ’t wasser bis ’t de sjtim hüet van d’r Kaifoes. Heë sjteet werm an d’r i-jank van de jaas.
‘Vuur diech kom iech tseruk,’ ruf te.
’t Isabella duit de lippe óp heur hank. D’r Kaifoes is werm voet. De jaas weëd e pad, ieëtsj mit sjting en da drek mit knauwele en koelle. Urjens sjleet ing klok. Nog tswai sjtond da is ‘t midde óp d’r daag. De zon óp zie hüekste punt. Sjweesdrüppe roetsje langs ’t jezich van d’r Kaifoes in d’r baad. Tseechens va leëve. Oes-jesjweest zaotswasser van ónge de hoed. Heë sjtriecht mit de heng durch d’r baad. Da sjtikt heë ze in de loeët. Ze zunt naas.
‘Leëve, sjwese um tse leëve,’ zeëte sjtil.
’t Pad jeet durch d’r busj umhoeëg. Tusje e paar sjting sjtreumt wasser. Mit allebij de heng mate e külsje. ’t Wasser sjtreumt drin. Heë drinkt oes zieng heng en witsjt zie jezich d’rmit. Da lekt heë de heng óp tswai sjting, rónk en jlad. ’t Jezich duit heë teëje ’t wasser oes de bron. De tsong zukt de drüppe. Heë zoegt ziech vol mit ’t binnenste va de eëd. De heng reste óp de sjting. Ze keure ’t leëve oes de brós va modder eëd. An ‘t end van d’r busj likt uvver ’t pad inne denneboom. Mit muite klömt heë uvver de tek en d’r sjtam. De nolde veulte in de erm en de bee. Hars kleëft an de heng. D’r dennejeróch sjnoeft heë óp. D’r Kaifoes zetst ziech óp inne tak um tse rèste. Denne-eppel ligke óppen eëd. Heë raaft ze óp en lekt ze óp de tek.
‘Tseer diech mit dieng eje vrüet. Zoeë leëfste.’
Boese d’r busj jeet ’t pad sjtiel umhoeëg. ’t Jraas weëd lanksaam sjting. D’r wink drüegt de letste drüp in d’r baad van d’r Kaifoes. De klok sjleet noen tswelf. E Carillion sjpilt e lidje d’r berg eróp. D’r Kaifoes blieft sjtoa. Zieng lippe flüstere. De wöad blieve in d’r mónk. In ’t binnenste va zie leëve. E lid van lang jeleie. E lid va leefde. Troane jlietsere zilver in de oge. D’r wink hilt ze naas. Jeboage leufte uvver d’r kale berg. Ummer sjtieler d’r wèg noa ’t antwoad. De vroag óp zieng sjouwer. E lasdeer sjtrómpelt uvver sjting. De temperatoer zinkt. Vlokke sjnei klure d’r Kaifoes wies. De kauw sjniet durch de kleier. ’t Deed pieng. ’t Leëve krimpt. Nog eemoal wermde vinge. Hinger inne boom, tusje sjtrüch. In de vach van e sjoaf. Urjens ziech heem veule. Ainfach heem veule bij d’r laach van e pas-jebore kink. Da drieënt heë ziech um. De las vilt van de sjouwer. ‘t Antwoad blieft vroag. Blieft hinger in d’r voorbak van e lasdeer. D’r Kaifoes jeet d’r berg eraaf. De kauw jeet zieng vus vuuroes. Inne winkterteppieg rolt ziech oes durch de jaas bis de sjprietsbron. ’t Isabelle bevruust mit ’t wasser. Oes ing hank sjtreumt ing bron. De diamante weëde werm drüppe. Iesknöa. Ze hajele tseruk in de bron. D’r Kaifoes kneit ziech. ’t Wasser welt uvver hem hin. De hoet bevrore. Tswai iesfiejoere jebore. Ze sjmiltse en bevrüze. Bis ze verdampe. ’t Carillon sjpilt, ‘oes diech bin iech jebore’