De noadaag va d’r zommer. In e bild van ’t weiefes. ’t Janse dörp óp de bee. Óch d’r Jean. Bij ziech vuur ’t hoes. Um tse moale. D’r sjilder eëzel sjteet an duur. ’t Dóch jesjpanne. De verf nog in de tuub. D’r pienzel drueg. Zieng jedanke weëde jemoald mit hofnoeng. ’t Vurriegs joaR sjtong ’t ópins vuur ziech. Bij hem in d’r vuurjaad. ’t Tiel. Ing vrundin oes de joegkend-tsiet. Ing hofnoeng mit de kluur van ‘ne wónsj. Um die leëve e bild tse jeëve. Jans dieng eje jesjiechte.
Zoeë verjeet d’r daag. D’r mörje in d’r middieg. En dan ’t moment. Is doa. ’t Tiel bij ziech in d’r vuurjaad. Inne miepmop danst noa hem tsouw. De vrundin sjpreit zieng erm.
‘Koom i mie verhaal.’
Het zingt.
‘Vlinderlieët drief iech mit diech. Tsezame noa boave ós leëve.’
Ze duie ziech. Dele d’r daag. Tusje de lu van ’t dörp. Jans i de moeziek va de wei. Inne daag um tse moale. Dat deed d’r Jean. De hofnoeng die inne wónsj woeët. In e bild van ‘ne miepmop. Sjweëve leëvenshoeëg.
Dat hant ze ziech jesjónke. Zoeë jeet ’t Tiel noa heem. Mit e sjilderij i jen heng. Zoeë bliet ’t bild. Noa mörje. Mieë wie jister. Bejin i hu.