Heë leëst ’t jraad in de tsiedónk. Kót vuurdat d’r Hannes inne tour fietse jeet. Hu is d’r daag um miepmöp tse tselle. Heë kiekt ins bij ziech in d’r jaad en joa, inne miepmop. Mit jet jedóld tselt heë nog e paar. Went e vertrukt deed e dat mit inne angere blik wie jemindlieg. Oog vuur miepmöp. In de velder ziet heë al jet miepmöp fladdere. Bij de bank woa heë ziech zetst um in ing bótram tse biese, tselt heë d’r tswelfde. Noa e paar moal biese kome sjaptseerjengere verbij. Tswai vrauwlu. Ing hat e bóch i jen heng. E bóch uvver miepmöp.
‘Iech han d’r al tswelf jetseld,’ zeët d’r Hannes.
Heë ziet bij ing van de vrauwlu inne miepmop jemoald óp de sjouwer. En wiest d’rhin. ‘Wat sjun.’
Ze bliet sjtoa.
‘Da is dat vuur uuch hu d’r drutsingde vlinder. Kans ‘m keure.’
D’r Hannes waad effe. Mar da deed heë ‘t.
‘E vlinderjeveul,’ zeët e.
‘Dat is jet vuur in ’t vlinderbóch,’ laacht de vrauw.
Ze lofe durch. En d’r Hannes sjtiegt óp d’r fiets.
‘Iech sjlon de vluejele oes.’
De vrauw van d’r vlinder sjtikt de erm oes. Jidder jeet ziene waeg.
Wat inne daag. E vlinderjeveul.
Um tse vertselle.