13
Óppen sjoeël zitst de juffrauw Miriam
in d'r krink mit zieng kinger.
Ze Hilt 't hoefiezer umhoeëg.
'Kiek ins wat iech hei han.'
't Hindia ruft: 'E hoefiezer.'
'Jód, Hindia. Wits te óch va wem 't hoefiezer is?
'Van e peëd.'
'Joa, van e peëd. Peëd hant jing sjong, mar hoefiezere.
Die zitse mit neël in de hoeve vas.'
D'r Sven kiekt e bisje pienglieg.
'Au, dat deed doch pieng.'
'Nae, Sven, dat deed jing pieng. Ós neël kanne vier
doch óch sjnieë. Zoeë is dat bij peëd óch.
Wen ze jing hoefiezere hant, kanne peëd nit uvver
de sjtroas lofe. Duch de sjting junt de hoeve kapot.
Doarum drage ze die sjong.
Dat hoefiezer han iech jister óppen sjtroas vónge.
Iech fietset noa heem. Doe varet iech druvver hin.
Ópins inne lekke bank, miene hingerbank.
Wits te nog, d'r hingerbank van d'r fiets
van d'r Sjwatse Piet?’
De juffrauw Miriam vingt aa tse zinge.
'Iech jeleuf dat i miene hingerbank...'
De kinger zinge mit. 'E pefferneus-je zitst.'
'Evver,' zeët de juf, 'i miene hingerbank
zoos jee pefferneus-je, mar e löchs-je.
In 't hoefiezer zoos nog inne naal
