'Noen zinge vier de jesjiechte die bij 't lidje huet. '
Dat sjtuks-je uvver wie de juffrauw 't hoefiezer vong,
kenne de kingere óch bauw jans mit zinge.
'Ejentlieg,' zeët de juffrauw, 'hant vier in 't lidje nog
nit alles vertseld. Vuur welke kinger zunt die sjong
ejentlieg, die vier an d'r Tsinterkloas vroage.'
't Lieke sjtikt d'r vinger óp.
'Vuur erm kinger, juffrauw.'
'Jód Lieke. En has te die kinger wal ins jezieë?'
'Joa, óp ing foto in de tsiedónk.'
'Wie zoog dat kink da oes?'
''t Woar an 't kriesje en hauw jing sjong aa.
Óp d'r mónk zose vleie.'
'Da zalle vier dat óch in 't lidje vertselle.'
De juffrauw vingt werm aa tse zinge.
'In de tsiedónk sjtong e bild, van e kriesjend
hongerkink, in d'r drek óp bloese vus, um d'r mónk
'ne vleiekrink, alle lu va jónk bis aod, zoeëjet lieët
diech doch nit kaod.'
An duur loestert d'r Sjwatse Piet nog ummer an de
vinster.
'Wat e sjun lidje, dat mós iech an d'r Tsinterkloas
vertselle.'
De juffrauw Miriam zingt 't nui sjtuks-je van 't lidje
nog ing kier.
