Treffe

De zon kunt jraad óp. ’t Boereland luet bleech óp in d’r vrujje nieëvel. ’t Gwenda zitst i ’t tsimmer an d’r dusj. Mit ing tas kaffe en ing bótram. Het leëst de tsiedónk. De köp en de bilder. Da kiekt ’t óp. Durch de vinster eroes. Uvver weiens en velder. Dierek vieët ’t mit d’r auto noa ’t sjtation. Doa nimt het d’r tsóg noa ’t zude. I hoes sjlieëft nog jidderinne. Hu óp zamsdieg hant zieng tswai döatesj jing sjoeël. Ze zitse in de letste joare van de middelbare sjoeël. Óch d’r man van ’t Gwenda sjlieëft ziech oes. De janse waech óngerweëgs jeweë vuur zie werk. Verzicheroengskantoer. Aafjelofe zommer hauw ’t inne brif kraeje. Ze zouwe ziech nog ins treffe. De meëdjer en jonge oes de sjoeëltsiet. Het hauw bauw verjaese ziech aa tse melde. Zoeë sjtong ’t nit drum tse sjpringe. En ’t woar óch nog wied voet. Urjens in d’r detsember. Al jans jet joare woeënt het in ’t oste van ’t land. Het hat doa ziene man kenne jelieërd.
Wie d’r herfs i jen loeët koam, vólt ‘t  jet van ónrouw kome. Het bejon noa d’r daag van ‘t treffe oes tse kieke. Inne voeëjel noa ’t zude. Al jans jet joare woar ’t doa voet. Zieng famillieë is oes-jesjwermd. De eldere jesjtórve.  Óp ’t perron kriet ’t e berich óp d’r tillefoon. ’t Sjrekt. Dinkt effe, dat ’t treffe aafjezaad weëd. ’t Is jet va de döatesj. ‘Sjunne daag, mama.’
t Gwenda laacht ins.
‘Danke, mieng meëdjer. Bis sjtrak.’
In d’r tsóg pakt ’t ziech jet tse leëze. Effe kiekt ’t eroes. Noa ’t land van al die joare. Jreun. Vlak. Wiedvoet. ’t Veult zin um kótterbij hoale. Huevele ópjoa. ’t Jreun iklure. De landsjaf hinger ziech losse. Woa winke, ing hank ópsjtaeche is woeëde. Wermde de temperatoer van d’r themostaat is. De kinger lanksaam ’t hoes oes wase. Puutsje lippe óp lippe is. Knoevele jladjesjtraeche.
’t Gwenda sjleet ’t bóch óp. ’t Jeet uvver jeluk en ónjeluk.
‘Zoeë kótbij,’ dinkt het.
D’r komende daag laacht hem aa. Teëje elf oer sjtiegt ’t oes d’r tsóg. De vräud i hem maacht ‘m ónruiieg. Het wil zinge. Zoeë is ’t óch oeëts aajevange. Hei. Mit moeziek. Dat hat ’t óch jelierd. En al die joare in ’t oste van ‘t land pianoles-jejoave. Óp d’r plai vuur ’t sjtation sjtunt al jet jong lu va doe. An d’r rank van d’r krismaat. Ze bejrusse ziech. Mit ing hank. E inkel muultje. Me bekiekt ziech.
‘Wie jeet ’t mit diech? Lang jeleie. Sjun dat vier ós nog ins zient.’
Vroage mit antwoade in de sjtroalende oge. Ze sjpatsere tsezame durch de sjtad va vruier. Tusje de kriskröam. ’t Gwenda jenist alles um ziech erum. ’t Juucht in hem. In e restaurant is d’r dusj vuur hön jedekd. Tusje ’t aese en drinke durch kome de erinneroenge óp d’r dusj.
‘Wits te dat nog? Woa-ts te doa óch bij? Wie is ’t mit dem?’
‘Me zouw ’t aese bauw verjaese,’ laacht ’t Gwenda.
Wen de teldere leëg zunt, sjteet inne van de manslu óp, d’r Eric.
‘Noen, kunt nog jet. Nit um tse aese en jaaroes nit um tse verjaese.’
An de zie is ing jroeëse duur. Die sjuuft e óp. Doa is e kling zeëltje mit inne krisboom. In ’t lit van jans jet lempjer zient ze insjtroemente sjtoa. De oge van ’t Gwenda weëde jroeëser. D’r Eric winkt.
‘Jees te mit Gwenda?’
Het zetst ziech hinger d’r piano. D’r Eric pakt de jietaar. Ze zinge tsezame  e lidje van de Beatles, ‘Yesterday’. De boeseduur jeet óp. Inne monnekasjpiller kunt eri. D’r Harrie. Heë sjpilt en zingt mit. De dreide sjtim. Mit troane in de oge sjpilt ’t Gwenda ’t lidje wieër. Ze zunt nog ins bijenee. Noa al die joare. In de sjoeëltsiet hant ze mennieje kier ópjetroane. D’r Eric en het zose tsezame in ing klas. D’r Harrie óp ing anger sjoeël. Nog jans jet lidjer kanne ze zoeë oes d’r kop. Óch krislidjer. Mit  ze allenäu. Bij keëtselit. ’t Dónkele an duur.
Rónk zes oer neëme ze absjied. Mit muultjer en ing zin.  
‘Bis ’t nieëks joar.’
’t Gwenda, kiekt d’r Eric en d’r Harrie aa. Ze duie ziech.
‘Deë knoevel verwaar iech. Bis ‘t nieëks joar.’
In d’r tsóg kiekt ’t eroes. In d’r duuster woa huevele zunt. I krismesklure.. D’r Eric en d’r Harrie sjtunt óp ’t perron. Ze winke. Jeëve ing puutsjhank. Mieë wie lippe. Deep werm. ’t Gwenda maat de taesj óp. ’t Bóch likt tusje jesjenker vuur heem. Jejole óp d’r krismaat. Sjalle um ziech tse werme en tse knoevele. Het sjleet ’t bóch óp.
‘Jeluk en ónjeluk,’ leëst ‘t, ‘zoeë kót bijenee’.
In ziechzelver klinkt e krislidje.

'


 

  

Reünie

De zon net op. Het boerenland licht bleek op in de vroege nevel. Gwenda zit in de kamer aan de tafel. Met een kop koffie en een boterham. Ze leest de krant. De koppen en foto’s. Dan kijkt ze op. Door het raam naar buiten. Over weilanden en velden. Dadelijk rijdt ze met de auto naar het station. Daar neemt ze de trein naar het zuiden. Thuis slaapt nog iedereen. Vandaag op zaterdag is er geen school voor de twee dochters. Ze zitten in de laatste leerjaren van de middelbare school. Ook de man van Gwenda slaapt zich uit. De hele week onderweg geweest voor zijn werk. Verzekeringskantoor. Verleden zomer had ze een brief gekregen. Ze zouden elkaar nog eens ontmoeten. De meisjes en jongens uit de schooltijd. Ze had bijna vergeten zich aan te melden. Zo stond ze er niet om te springen. En het duurde nog een hele tijd. Ergens in december. Al heel wat jaren woonde ze in het oosten van het land. Ze had daar haar man kennen geleerd.
Toen de herfst in de lucht kwam, voelde ze iets van onrust komen. Ze begon naar de dag van de reünie uit te kijken. Een vogel naar het zuiden. Al heel wat jaren was ze daar weg. Haar familie is uitgezworven. De ouders gestorven. Óp het perron krijgt ze een bericht op de telefoon. Ze schrikt. Denkt even, dat de reünie afgezegd wordt. ’t Is iets van de dochters.
‘Mooie dagen, mama.’
Gwenda lacht eens.
‘Dankjewel, mijn meisjes. Tot straks.’
In de trein pakt ze iets om te lezen. Even kijkt ze naar buiten. Naar het land van al die jaren. Groen. Vlak. Ver weg. Ze voelt zin om dichterbij halen. Heuvels opgaan. Het groen inkleuren. Het landschap achter zich laten. Waar zwaaien, een hand opsteken is geworden. Warmde de temperatuur van de thermostaat is. De kinderen langzaam het huis uit groeien. Zoenen lippen op lippen is. Kreukels gladgestreken.
Gwenda slaat het boek open. Het gaat over geluk en ongeluk.
‘Zo dichtbij,’ denkt ze.
De komende dagen lachen haar aan. Tegen elf uur stapt ze uit de trein. De vreugde in haar maakt haar onrustig. Ze wil zingen. Zo is het ook ooit begonnen. Hier. Met muziek. Dat heeft ze ook geleerd. En al die jaren in het oosten van het land pianoles gegeven. Op het plein voor het station staan al wat jonge mensen van toen. Aan de rand van de kerstmarkt. Ze begroeten elkaar. Met een hand. Een enkel zoentje. Men bekijkt zich.
‘Hoe gaat het met jou? Lang geleden. Mooi dat we elkaar nog eens zien.’
Vragen met antwoorden in de stralende ogen. Ze wandelen samen door de stad van vroeger. Tussen de kerstkramen. Gwenda geniet van alles om zich heen. Het juicht in haar. In een restaurant is de tafel voor hen gedekt. Tussen het eten en drinken door komen de herinneringen op de tafel.
‘Weet je dat nog? Was je daar ook bij? Hoe is het met die?’
‘Je zou het eten bijna vergeten,’ lacht Gwenda.
Als de borden leeg zijn, staat een van de mannen op, Eric.
‘Nu komt nog wat. Niet om te eten en helemaal niet om te vergeten.’
Aan de zijkant is een grote deur. Die schuift hij open. Daar is een klein zaaltje met een kerstboom. In het licht van heel wat lampjes zien ze instrumenten staan. De ogen van Gwenda worden groter. Eric zwaait.

‘Ga je mee Gwenda?’
Ze gaat achter de piano zitten. Eric pakt de gitaar. Ze zingen samen een liedje van de Beatles, ‘Yesterday’. De buitendeur gaat open. Een accordeonspeler komt binnen. Harrie. Hij speelt en zingt mee. De derde stem. Met tranen in de ogen speelt ze het liedje verder. Ze zijn nog eens bij elkaar. Na al die jaren. In de schooltijd hebben ze menig keer opgetreden. Eric en zij zaten samen in een klas. Harrie op een andere school. Nog heel wat liedjes kunnen ze zo uit het hoofd. Ook kerstliedjes. Met z’n allemaal. Bij kaarsenlicht. Het donker worden buiten.
Rond zes uur nemen ze afscheid. Met zoentjes en een zin.
‘Tot het volgend jaar.’
Gwenda kijkt Eric en Harrie aan. Ze knuffelen elkaar.
‘Die knuffel bewaar ik. Tot het volgend jaar.’
In de trein kijkt ze naar buiten. In het donker waar heuvels zijn. In kerstmiskleuren. Eric en Harrie staan op het perron. Ze zwaaien. Geven een handzoen. Meer dan lippen. Diep warm. Gwenda maakt de tas open. Het boek ligt tussen cadeaus voor thuis. Gekocht op de kerstmarkt. Sjaals om zich te warmen en te knuffelen. Ze slaat het boek open.
‘Geluk en ongeluk,’ leest ze, ‘zo dicht bij elkaar.’
In haarzelf klinkt een kerstlied.