Aafsjtand

’t Is in de sjtad blaeve, ’t Marij. Nit noa ’t dörp. Woa ze ziech treffe mit de vasteloavend. De hiezieje en de lu va vräuer. Tsezame in ’t dörpshoes. Evver noen e joar van aafsjtand. Doabij hat ’t nog jenóg tse liere. ’t Hat besjtimd momente dat ’t dinkt a zie dörp van oeëts. Zicher went ’t e sjtuk ónger oge kriet uvver ’t endere va tsiete. Doa-i sjteet, dat d’r Jules Verne vertsellet uvver de rees noa d’r mond. De lu in die tsiet date: ‘Ing sjun jesjiechte mar nit mieë wie dat.’
Da jeet d’r sjriever wieër. Ziene opa vertsellet in de joare zivvetsieg uvver vieresse. Ze zouwe ing nui tsiet bringe van aafsjtand. Me daat doe: ‘Dat is wied voet.’
‘En noen,‘ sjrieft d’r sjriever, ‘dink iech an e sjpel dat vier kinger sjpieëlete in d’r busj. Beumpje wessele. ’t Woar inne boom winniejer dan de kinger die an ’t sjpel mitdónge. ’t Kink wat uvver bloof, moeët verzukke inne boom tse sjnappe wen de kinger wesselete va boom.
‘Iech sjpieël ’t sjpel nog ins,’ sjrieft e. ‘In inne sjtal wies aaje-sjtraeche. Doa-i sjtunt failere óp aafsjtand mit kloneköp, alles wies. Bij jiddere failer inne miensj wies jekleid. Mit ing blom jemoald óp e bakke. Ze blieve óp aafsjtand. Doch kanne ze wessele. Zoeë kótbij zunt ze. Inne boom vuur jidderinne.’
Wen ’t Marij ’t sjtuk jeleëze hat, pakt het ziech inne sjtif. Moalt ing blom óp zie bakke. Sjwats wie aesjermitwoch. Het bekiekt ziech in d’r sjpeiel. Laacht ins.
‘Alaafsjtand. De nui tsiet.’